Kids are my favorite people. Σήμερα θα ήθελα ιδανικά να κάνω κάτι παιδικό, κάτι όμορφο, χαρούμενο, με χρώμα, γλυκό αλλά και αλμυρό... Κάτι παιδικό! Έχοντας περάσει ένα σαββατοκύριακο με τα αγαπημένα μου ανίψια σήμερα νιώθω μία μελαγχολία και ένα στερητικό σύνδρομο. Το σπίτι είναι άδειο, χωρίς γλυκές φωνές και λείπει αυτή η ζωντάνια, η ενέργεια, το γέλιο... αυτός ο μικρός χαμούλης!! 

Πάντα προτιμούσα την παρέα των παιδιών από αυτή των μεγάλων. Είχα και έχω τρελή αδυναμία στα μωρά και στα μικρά παιδιά. Έτσι, όταν ήρθε και το δικό μου μωρό έπεσα με τα μούτρα. Χάρηκα και απήλαυσα αυτή την περίοδο όσο καμία άλλη! Ήταν η συνέχεια του παιχνιδιού μου με τη διαφορά πως σε εκείνη τη φάση κρατούσα και έπαιζα, για μένα, με την πιο τέλεια κούκλα του κόσμου! Δεν νομίζω πως κουράστηκα ποτέ, ακόμα και όταν τα ξενύχτια ήταν ατέλειωτα, όταν μας επισκέφθηκε βαριά ανεμοβλογιά ή όταν το σπίτι ήταν γεμάτο παιδιά και φασαρία. 

Λάτρευα και λατρεύω το σπίτι γεμάτο μικρά, κοντά, ροδαλά ανθρωπάκια, ζωηρές φωνές, γέλια, γιορτές, παιχνίδια, τσακωμούς που τελειώνουν σε πέντε λεπτά το αργότερο, παραμύθια, λερωμένες από σοκολάτα φατσούλες και χεράκια.... Πόσες υπέροχες, μοναδικές στιγμές!

Αυτό που κυρίως με συγκλονίζει και με κρατάει φανατική θαυμάστρια των παιδιών είναι αυτή η αστείρευτη ζωντάνια, η ενέργεια, το αυθόρμητο! Χωρίς δεύτερη σκέψη... Αληθινό! Αυτό που εμείς οι μεγάλοι έχουμε προ πολλού χάσει. Σκεφτόμαστε τι πρέπει να πούμε και πώς! Σκεφτόμαστε και μετράμε μέχρι και το πόσο νερό πρέπει να πιούμε ενώ ένα παιδί πίνει νερό απλώς όταν διψάει. Τόσο απλή αλλά και τόσο μεγάλη είναι η απόστασή μας από τα παιδιά!

Και η φαντασία! Υποκλίνομαι σε αυτόν τον απίθανο, ατέλειωτο κόσμο όπου όλα είναι δυνατά, περίπλοκα αλλά και τόσο απλά. Στους πιο imperfect αλλά και συγχρόνως τέλειους πίνακες και ζωγραφιές που έχουν την πιο υπέροχη υπογραφή και το "σ'αγαπώ μαμά"! Λατρεύω το ερευνητικό μάτι που κοιτάζει και βλέπει, παρατηρεί... Κάτι που κάνουμε σχεδόν μηχανικά και επιφανειακά οι μεγάλοι, χωρίς να διεισδύουμε, χωρίς να αποτυπώνουμε, σαν να έχουμε χάσει το ενδιαφέρον. Λατρεύω όλα τα πώς και τα χιλιάδες γιατί, και δεν θα κουραστώ ποτέ να απαντάω σε αυτή τη δίψα για γνώση και εμπειρία.

Καθώς από πάντα μου άρεσε να μαγειρεύω, οι ώρες που περνούσαμε στην κουζίνα ήταν ατέλειωτες. Γεμάτες αλεύρια, ψησίματα, άπειρα λερωμένα σκεύη, βουτηγμένα σε ζύμες μικρά χεράκια, ποδιές (συνήθως μεγάλες)...

Έτσι και τώρα, έστω και για λίγο, ξαναέζησα γλυκές στιγμές μαγειρεύοντας στην κουζίνα με τα ανίψια μου. Άκουσα υπέροχες ιδέες, είπαμε τρελές ιστορίες, έγινα για λίγο η sous chef, στρώσαμε υπέροχα τραπέζια. Ρούφηξα ενέργεια, τόσο θετική και χαρούμενη, και πήρα μία "δόση" φαντασίας και χαράς.Θα ήθελα να υπήρχε χρόνος να κάνουμε περισσότερα από τα πράγματα που είχαμε σχεδιάσει και να παίζαμε και εκείνο το παιχνίδι του χαμένου θησαυρού που δεν προλάβαμε!!

Σήμερα λέω να κάνω κάτι που είμαι σίγουρη πως οι περισσότερες μαμάδες το κάνετε και το παίζετε στα δάχτυλα, αλλά είπαμε πως εδώ δεν γεννιούνται καινούργιες συνταγές (καμιά φορά γίνεται και αυτό) αλλά μοιράζομαι μαζί σας αυτά που  φτιάχνω εγώ στην κουζίνα μου. Τη συγκεκριμένη συνταγή την κάνω από τότε που η δική μου κόρη ήταν μικρή. Έχουμε φτιάξει αυτή τη ζύμη άπειρες φορές και είναι από τις νοστιμιές που σώζουν τις μανούλες όταν έρχεται η ώρα του πρωινού, του βραδινού και του σχολικού κολατσιού. Κρουασανάκια με τυρί λοιπόν. Είναι σαν να ακούω ακόμη την κόρη μου να λέει, "Μαμά, να κάνουμε κουρασανάκια"! Πολύ εύκολα, υγιεινά, σπιτικά και πεντανόστιμα!