I have a pet! Για την ακρίβεια πολλά! Πολλά μικρά "τερατάκια" κλεισμένα μέσα σε βάζα πάνω στον πάγκο της κουζίνας μου. Και είναι αχόρταγα, δεν τα προλαβαίνω! Αυτήν ακριβώς την αίσθηση έχω ταΐζοντας το προζύμι μου.

Αν και το ψωμί είναι μεγάλη αδυναμία μου, όπως και ό,τι προέρχεται από το αλεύρι γενικά, δεν είχα ποτέ μπει σοβαρά στη διαδικασία παρασκευής του. Λίγο η βιασύνη, λίγο γιατί θεωρούσα πως η διαδικασία παραγωγής ψωμιού χρειάζεται σοβαρό χρόνο αλλά και δεξιοτεχνία. Ειδικά όταν μιλάμε για αρτοσκευάσματα με προζύμι. Και δεν είχα άδικο. Και φυσικά υποπτεύομαι σοβαρά πως ήθελα υποσυνείδητα να αποφύγω την ύπαρξη του ψωμιού στο σπίτι μας και ειδικά αυτού του ζεστού, γεμάτου αρώματα καρβελιού που βγαίνει φρέσκο και ζεστό από τον φούρνο. Για ευνόητους λόγους.

Ξέρω πως το προηγούμενο διάστημα της καραντίνας το baking χτύπησε κόκκινο. Πρέπει να ζύμωσε όλος ο πλανήτης, όλοι εκτός από μένα. Η μαγιά κατέληξε είδος προς εξαφάνιση. Παρέλασαν μπροστά μου όλων των ειδών τα καρβέλια και κάποια ήταν τόσο λαχταριστά (bakergirlofficial , thesugarologist ) που, για να πω την αλήθεια, ζήλεψα λίγο.

Άρχισα να το δουλεύω όλο και περισσότερο στο μυαλό μου, είναι να μην σου μπει η ιδέα. Αλλά τι ακριβώς θα ήθελα να φτιάξω? Η αλήθεια είναι πως η αδυναμία μου είναι τα αρτοσκευάσματα με προζύμι. Λατρεύω αυτά τα λίγο ξινούτσικα σε γεύση με μεγάλες τρύπες ψωμιά. Προζύμι λοιπόν.

Θα πήγαινα κατευθείαν στα δύσκολα, το ξέρω. Έπρεπε να πάρω τις σωστές οδηγίες και έτσι έπεσα με τα μούτρα στη μελέτη. Διαπίστωσα πως δεν ήταν κάτι το ακατόρθωτο αλλά σίγουρα ήθελε μια πειθαρχία και χρόνο.

Έτσι, άρχισα να ταΐζω το προζύμι μου. Είναι μια αίσθηση πολύ πρωτόγνωρη. Αισθάνεσαι πως μέσα στο βάζο υπάρχει ζωή και εξαρτάται από σένα. Έχει συναίσθημα. Έχεις την ευθύνη του αλλά και τη χαρά όταν το βλέπεις να φουσκώνει και να σχηματίζει τις υπέροχες, γεμάτες αέρα φούσκες του. Και φυσικά επειδή είμαι μανούλα, το feeding έγινε αυτοσκοπός μου. 

Ξεκίνησα αρχικά για ψωμί. Σκρολάροντας όμως στο instagram έπεσα πάνω σε μια φωτογραφία από την αγαπημένη μου thesugarologist . H Claudia είχε κάνει τα απόλυτα, τα πιο αγαπημένα μου Sourdough Crackers. Είναι τα πολύ γνωστά, λεπτά  ιταλικά crackers σε διάφορες γεύσεις, γνωστά και ως γλώσσες της πεθεράς!! Είναι κάπως μικρούτσικες! Έχω τρέλα με αυτά. Η συνταγή μου φάνηκε εύκολη. Θα έπεφτα στα μαλακά. 

Μπορώ να στερηθώ αρκετά πράγματα και γενικά είμαι αρκετά πειθαρχημένη. Όμως δεν μπορώ να αντισταθώ με τίποτα σε αυτά τα τραγανά, πεντανόστιμα crackers. Αδύνατον! Αυτός ο κριτσανιστός ήχος και η γεύση στο στόμα είναι σχεδόν εθιστικά.

Τα λάτρεψα! Πανεύκολα και το αποτέλεσμα πραγματικά εντυπωσιακό. Είναι ιδανικά για να συνοδεύσουν τα κρασάκια σας. Μπορείτε να τα πασπαλίσετε με τα αγαπημένα σας αρωματικά (σήμερα τα έκανα με δενδρολίβανο), χοντρό αλάτι, τριμμένο τυρί και σπόρους... Και το πιο σημαντικό, να κάνετε πολλά. Διατηρούνται για πολύ καιρό και θα είναι έτοιμος πειρασμός στο ντουλάπι σας!