Θεωρώ πως ανήκω σε εκείνη τη γενιά των τυχερών παιδιών που μεγάλωσαν στη φύση. Ήταν κάτι το απόλυτα φυσιολογικό, normal. Δεν το θεωρούσες ούτε πολυτέλεια, ούτε εκδρομή, ούτε και ξέραμε τότε ότι είμαστε τυχεροί, ούτε και πως μας συμβαίνει κάτι το εξαιρετικό. Ήταν απόλυτα φυσιολογικό. Σαν παιδιά νομίζαμε πως μεγαλώνουμε έτσι όπως πρέπει να μεγαλώνουν και όλα τα υπόλοιπα παιδιά του κόσμου, στη φύση. 

Ζωή και παιχνίδι μέσα στη φύση! Πατώντας ξυπόλυτοι όλη μέρα, παίζοντας με χώματα, ζυμώνοντας κουλουράκια από λάσπη (εγώ σίγουρα), χωρίς πολλές φορές τον κατάλληλο ρουχισμό για το κρύο ή τη ζέστη... Ελείψει διακοπών και θάλασσας ήταν αρκετό να γεμίσουμε μια σκάφη και να φανταστούμε, με όλη εκείνη τη χωρίς τέλος φαντασία που μόνο τα παιδιά έχουν, πως είμαστε στην πιο όμορφη ακτή και κάνουμε τις πιο τέλειες "βουτιές"! Να τραυματιζόμαστε στο παιχνίδι και με γόνατα ματωμένα να συνεχίζουμε χωρίς υστερίες και φωνές (και dettol), μας έφτανε μόνο να παίξουμε. Γιατί όλα ήταν τόσο φυσιολογικά! 

Τώρα που βλέπω παιδιά καρφωμένα στις καρέκλες, πάνω από μια οθόνη, μικρή ή μεγάλη, εκεί για ώρες, ακίνητα, ταράζομαι. Θέλω να τα πάρω από το χέρι, να τα πάω έξω, και να τους πω τρέξτε, παίξτε, λερωθείτε, χαϊδέψτε τα ζώα, κυληθείτε στην άμμο ή στο γρασίδι, χαρείτε!

Πώς αλλιώς θα μυρίσουν αρώματα, πώς αλλιώς θα αγγίξουν, θα νιώσουν, θα ρουφήξουν αυτόν τον όμορφο κόσμο που τους περιβάλλει. Πόσο χαίρομαι που και η δική μου κόρη μεγάλωσε μπορώντας να γευτεί μια κάπως πιο φυσιολογική παιδική ηλικία. Που μπορούσε να είναι άτακτη, ξυπόλυτη, να παίζει με τις ώρες στην αυλή, στον κήπο, στη θάλασσα, χωρίς την εναλλακτική του tablet.

Το καλοκαίρι μας φαινόταν ατέλειωτο. Και ένας τρόπος παιχνιδιού ήταν φυσικά να μαζεύουμε φρούτα. Όλων των ειδών τα καλοκαιρινά φρούτα, κυρίως αυτά που βρίσκονταν στον οπωρώνα του παππού μου. Γεύσεις και αρώματα απίστευτα. Να σκαρφαλώνουμε για να τα φτάσουμε, αλλά καμιά φορά δε χρειαζόταν καν. Έπεφταν τα ώριμα και εμείς σαν σωστοί καρπιστές, τα σκουπίζαμε απλά με τα χέρια μας και τα τρώγαμε. Άπειρα τέτοια την ημέρα... Λατρεία για τα καλοκαιρινά φρούτα.

Φυσικά, μέσα σε αυτή την κατηγορία και τα βερίκοκα. Περίμενα πώς και πώς να έρθει η σειρά τους και τα περιμένω με λαχτάρα ακόμη. Σαν παιδί ήξερα το κάθε δέντρο στον οπωρώνα μας, το κάθε κλαδί. Δεν πρέπει να ήταν βερίκοκα αλλά καϊσιά, από το μέγεθος αλλά και το φανταστικό τους χρώμα. Ροδαλά, ζουμερά καϊσιά. Ακόμη έχω τη γλυκόξινη, μαρμελαδένια γεύση τους στο στόμα μου. 

Και πάλι νιώθω τυχερή που έχουμε δέντρα, καϊσιές. Φέτος ήταν καλή χρονιά, ωστόσο πλησιάζουν προς το τέλος τους, προς μεγάλη μου λύπη. Μάζεψα ένα τελευταίο καλαθάκι, ολόφρεσκα, γεμάτα άρωμα. Μια και μόλις έφτιαξα την πρώτη μου πηκτίνη πράσινου μήλου, θα κάνω και την all-time classic καλοκαιρινή μου μαρμελάδα με βερίκοκα. Αυτή τη φορά θα προσθέσω και κόκκους βανίλιας.

Η γεύση του βερίκοκου δένει μοναδικά με τους κόκκους βανίλιας! Απίστευτα αρωματική με την πιο φρουτένια γεύση λόγω της πηκτίνης. Και η ζάχαρη? Ακριβώς η μισή!! Χωρίς όμως η μαρμελάδα να χάνει τίποτα από τη γλύκα της!!