Πιστεύω πως εάν επιχειρήσει ο καθένας μας να κάνει έναν απολογισμό -από αυτούς που συνηθίζουμε να κάνουμε στο τέλος της κάθε χρονιάς που φεύγει- δε θα περάσει καλά! Η λίστα με τα δυσάρεστα θα είναι νομίζω πολύ μακριά και θα επισκιάσει ό,τι καλό και ευχάριστο.

Ήταν η πιο κρύα, παγωμένη θα έλεγα, χρονιά αυτή που πέρασε. Σαν κρύο αστείο φαινόταν, και είναι λογικό το τέλος της να μας βρίσκει αμήχανους, κάπως διστακτικούς με τη χαρά και ανήσυχους για το τι μέλλει γενέσθαι, ακόμη και μέσα στις γιορτές! Ήταν η χρονιά που κατάφερε να μας βγάλει, ομαδικώς, όλες τις ανασφάλειές μας, τους φόβους μας και να δώσει αρκετή αγωνία στη ζωή μας.

Συνήθως αυτό που θέλουμε αυτόματα να κάνουμε είναι να ξορκίζουμε το κακό και το άσχημο, να μην το σκαλίζουμε, να το αφήνουμε πίσω, να προχωράμε μπροστά. Και είναι το σωστό. Όμως... Ήταν εδώ!

Ήταν εδώ, όλα, τα ζήσαμε, τα περάσαμε και τα ζούμε ακόμη. Για μένα έχει νόημα να τα σκεφτώ, να τα αφουγκραστώ, προτού τα αφήσω να φύγουν. Τι μου άφησε όλο αυτό? Τι μπορεί να έμαθα, έγινα διαφορετική? Πόνεσα? Τι κρατώ και τι αφήνω να φύγει? Σίγουρα η λίστα με τα δυσάρεστα ήταν μεγάλη!

Όσο και αν κοιτάζω τη λίστα αυτή, στην κορυφή της θα βρίσκεται πάντα αυτό που αυτό που με σημάδεψε περισσότερο. Αυτό που δε συγκρίνεται με κανένα άλλο δυσάρεστο γεγονός και αυτό δεν είναι άλλο από την ανθρώπινη απώλεια. Από την απώλεια, από την απώλεια αγαπημένου προσώπου, φίλης! Είναι αυτό που σε αφήνει κυριολεκτικά πληγωμένο. Όσο πιο κοντινή η σχέση, τόσο πιο βαθιά η πληγή! Αυτό ήταν για μένα το πιο συγκλονιστικό, το πιο τραυματικό γεγονός της χρονιάς.

Πάντα, μα πάντα, θέλω και προσπαθώ από όλα τα στραβά και τα ανάποδα να βρω το ίχνος καλού, ελπίδας, το γιατί, το διδακτικό, το χρήσιμο! Το μάθημα που πήρα! Αυτό που σίγουρα με ταρακούνησε αλλά και με αφύπνισε είναι πως τίποτα, μα τίποτα, δεν είναι δεδομένο! Κανένας και τίποτα! Όλοι αυτοί οι αγαπημένοι μας άνθρωποι, οι σχέσεις, είναι εδώ σήμερα! Αυτό πρέπει να θυμόμαστε, αυτό να εκτιμήσουμε, να αγκαλιάσουμε σαν δώρο πολύτιμο!

Να φροντίσουμε να μην αφήσουμε καμία βιαστική καθημερινότητα, καμία παρεξήγηση ή διαφωνία να μας στερήσει πολύτιμες στιγμές χαράς, αγκαλιές, λόγια αγάπης με αυτούς που αγαπάμε γιατί δεν είναι δεδομένοι, δεν είναι για πάντα! Είναι κάτι που συνειδητοποίησα μόλις φέτος, στα 53 μου, και το κρατώ σαν το δίδαγμα της περίεργης χρονιάς που πέρασε και φεύγει σε λίγο.

Κάνω λοιπόν σήμερα αυτόν τον απολογισμό του σημαδιακού 2020 εν μέσω ενός πραγματικού χαμού που έχω δημιουργήσει στην κουζίνα μου. Όσο μαγειρεύω έχω στο μυαλό μου τα πράγματα που θέλω να αφήσω πίσω μου, να μείνουν μόνο αυτά που έμαθα, και κρατάω στη νοητή μου λίστα αυτά που εύχομαι να συμβούν! Είναι οι στόχοι μου για τη Νέα Χρονιά! 

Όσο δύσκολη χρονιά κι αν ήταν, της αξίζει ένας σωστός αποχαιρετισμός. Της αξίζει για τα όσα μας δίδαξε. Αυτό όμως που νομίζω πως θα κάνουμε όλοι είναι να ανοίξουμε τις πόρτες μας, να καλωσορίσουμε την καινούργια χρονιά με μεγάλη χαρά, με πρωτόγνωρα μεγάλες προσδοκίες!

Δεν ξέρω πώς θα μπορούσα να καλωσορίσω τον Καινούργιο Χρόνο καλύτερα από το να τον περιμένω με τους αγαπημένους μου, αλλά και με τη σκέψη αυτών που ζουν λίγο πιο μακριά όμως η αγάπη τους μου ζεσταίνει την καρδιά. Με χαρά, με αγάπη, με χαμόγελα πάνω από ένα όμορφο, γιορτινό τραπέζι. Και ένα γλυκό για καλωσόρισμα.

Όσο μεγαλόπνοα σχέδια κι αν κάνει κανείς για το δείπνο της Πρωτοχρονιάς, να θυμάστε πως πάντα την παράσταση θα κλέψει το γλυκό. Επενδύστε σε κάτι ιδιαίτερο, ξεχωριστό. Νομίζω πως το γλυκό που φτιάχνω και φωτογραφίζω σήμερα είναι ένα τέτοιο. Είναι ροζ από τα φανταστικά χρώματα των φρούτων του δάσους και έχει υπέροχο σχήμα! Είμαι σίγουρη πως η εντυπωσιακή Ροζ Pavlova μου θα κάνει χαρούμενους τους αγαπημένους μου αλλά θα υποδεχθεί μεγαλόπρεπα και τον Νέο Χρόνο!

Καλή Χρονιά!!