Η άνοιξη είναι στα σίγουρα εδώ. Ζέστη, σχεδόν αφόρητη για την εποχή, η φύση έχει πάρει τα πιο όμορφα ανοιξιάτικα χρώματα με τα περισσότερα δέντρα να είναι ανθισμένα και να σκορπούν γενναιόδωρα τα αρώματά τους! Είδαμε και τα πρώτα χελιδόνια στα δέντρα γύρω από το σπίτι μας... Θα μπορούσες να πεις πως τίποτα από τα παραπάνω δεν μαρτυρά πως κάτι είναι διαφορετικό. Κι όμως, αυτή δεν είναι μια συνηθισμένη άνοιξη! Είναι πολύ διαφορετική. 

Μόλις γύρισα από μια μικρή διαδρομή με το αυτοκίνητο. Πήγα να δώσω κάτι σε μια φίλη που το είχε ανάγκη. Καθώς οδηγούσα, σαν μαγεμένη, έβλεπα όλο αυτό το μεγαλείο της φύσης που ξυπνά για τα καλά. Ήταν μπροστά μου ένα γλυκό δειλινό με μια υπέροχη δύση. Ο ουρανός είχε πάρει φωτιά. Άνοιξα τα παράθυρα του αυτοκινήτου για να εισπνεύσω και να πάρω όλο αυτό το άρωμα αλλά και να πάρω οξυγόνο. Ένιωθα να πνίγομαι, κάτι πολύ βαρύ μου πλάκωνε το στήθος. Χρειαζόμουν αέρα! 

Αυτό που συμβαίνει στη φύση είναι πολύ μακριά από αυτό που συμβαίνει στη δική μας πραγματικότητα, αυτό που συμβαίνει στις ζωές μας! Αυτό που συμβαίνει στη χώρα μας και στον κόσμο ολόκληρο! Ένα βαρύ πέπλο έχει απλωθεί παντού. Ένας αόρατος εχθρός, όπως αναφέρεται στα μίντια. Μια επιδημία σαρωτική και επικίνδυνη που όμοιά της δεν έχουμε ξαναδεί. Πολλοί συνάνθρωποί μας χάνονται καθημερινά και άλλοι παλεύουν να κρατηθούν στη ζωή σε μια μάχη άνιση. Επικρατεί φόβος. Ο φόβος για το άγνωστο. Μας έχει αναγκάσει να κλειστούμε μέσα στα σπίτια μας, να απομακρυνθούμε από τους αγαπημένους μας για να προφυλαχτούμε και να περιορίσουμε όσο είναι δυνατόν τη μετάδοση του επικίνδυνου ιού. Δεν μας αφήνει να χαρούμε την άνοιξη, τη φύση, την τόση ομορφιά. Ακόμη και ένας απλός περίπατος είναι ύποπτος! Η θέα του πόμολου που θέλουμε να κρατήσουμε μας προκαλεί τρόμο και το αντισηπτικό σπρέι έχει γίνει η προέκταση του χεριού μας!

Αποκαρδιωτικές εικόνες εκτυλίσσονται καθημερινά μπροστά μας και μας αφήνουν παγωμένους και ανήμπορους να αντιδράσουμε. Κλεισμένοι μέσα στα σπίτια μας βλέπουμε βουβοί και έκπληκτοι την όλη κατάσταση και περιμένουμε συνέχεια το πικ, το οποίο δεν έχει έρθει ακόμη, λένε. Τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα, λένε. Την ίδια στιγμή υπάρχουν εκεί έξω άνθρωποι που παλεύουν ρισκάροντας τις ζωές τους για να βοηθήσουν και να σώσουν τους συνανθρώπους μας! Βλέπω με δέος τους κατάκοπους και εξαντλημένους γιατρούς με στολές αστροναυτών να κάνουν εκκλήσεις για την παραμονή μας στα σπίτια και την τήρηση των μέτρων!

Κάπως με πείραξε αυτό το υπέροχο δειλινό. Κάπως μου έφερε μια συναισθηματική φόρτιση. Ήθελα να βγω έξω και να χαρώ αυτή την ομορφιά. Κατάλαβα τότε γιατί ένιωθα αυτό το βάρος. Συνειδητοποίησα το πόσο πολύ μου έλειπαν όλοι. Μου λείπει η κόρη μου που δουλεύει μακριά και δεν μπορεί να έρθει, μου λείπει η φίλη μου που έχει θέματα υγείας και δεν πρέπει για κανέναν λόγο να την επισκεπτόμαστε, αποφεύγοντας την οποιαδήποτε μετάδοση του ιού. Μου λείπει η άλλη φίλη μου που δεν πρόλαβε να επιστρέψει και αποκλείστηκε στο εξωτερικό, μου λείπουν οι γονείς μου που μένουν μόλις πέντε λεπτά από το σπίτι μας αλλά τους βλέπω μόνο από την πόρτα, χωρίς καμία επαφή..  Μου λείπουν και άλλοι, μου λείπουν όλοι αφάνταστα! Σχέσεις και επαφές που είναι εκεί και είναι δεδομένες, που επικοινωνούν καθημερινά έτσι και αλλιώς μεσω skype, αλλά αυτή η επικοινωνία σήμερα δεν μου αρκεί!

Νιώθω μια απίστευτη ανάγκη να τους αγκαλιάσω όλους, να τους έχω κοντά μου, να πω στον καθένα τόσα πολλά! Θα ήθελα να μπω στην κουζίνα και να μαγειρέψω, όπως έχω κάνει τόοοσες φορές, για να μαζευτούμε όλοι μαζί γύρω από το τραπέζι και να εξορκίσουμε το όποιο κακό, την όποια απειλή με τα γέλια μας και τη χαρά μας! 

Το ξέρω πως αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να κάνω τίποτα παρά να προσέχω και να περιμένω. Ξέρω πως η κατάσταση είναι δύσκολη για όλους μας, και για κάποιους ιδιαίτερα σκληρή. Ξέρω πως θα στερηθούμε για καιρό τους αγαπημένους μας και την ελευθερία μας. Ξέρω πως θα έρθουν πολλά απογεύματα σαν το σημερινό που θα νιώθω ένα βάρος να με πλακώνει και θα μου λείπουν όλοι. Όμως σκεπτόμενη ακριβώς αυτά τα αγαπημένα πρόσωπα, θα παίρνω δύναμη και θα γεμίζω τις άδειες μπαταρίες μου. Και θα περιμένω, γιατί θα περάσει. Απλώς έχω την αίσθηση πως ό,τι συμβαίνει θα μας σημαδέψει και θα μας ακολουθεί για καιρό. Νομίζω πως τίποτα δεν θα είναι το ίδιο! Ίσως να είναι και καλύτερο?

Κάτι τέτοιες μέρες, σαν τη σημερινή, χωρίς να το νιώθω, σχεδόν μηχανικά, μπαίνω στην κουζίνα και μαγειρεύω. Είναι η δική μου αντίδραση, η δική μου εκτόνωση. Κάπως έτσι, ανακατεύοντας τις ζάχαρες, τα αλεύρια και τις βανίλιες, ψήνοντας... Ανακτώ τις δυνάμεις μου! Ένα απλό κέικ βανίλιας, αυτή τη φορά με αχλάδια, μπορεί να κάνει θαύματα!