Το σημερινό μου κέικ είναι γνωστό και ως lava cake. Είναι από τα πιο αγαπημένα και διαχρονικά γλυκά που υπάρχουν. Δεν είναι τάση, δεν είναι μόδα, πάει παντού και όπου κι αν το βρούμε, είτε το απολαύσουμε σε κάποιο εστιατόριο είτε το κάνουμε στο σπίτι, έχει πάντα δυνατή παρουσία και βρίσκεται στην κορυφή της λίστας με τα πιο νόστιμα και αγαπημένα γλυκά! Και φυσικά και τα πιο εντυπωσιακά!

Ακόμη κι εγώ που δεν είμαι λάτρης της σοκολάτας, υποκλίνομαι σε αυτό το κέικ-ρευστό θαύμα! Τη σημερινή συνταγή την έχω χρόνια στο τετράδιο συνταγών μου, δώρο της αγαπημένης μου θείας, τρομερής σοκολατούς! Φυσικά και την έχω κάνει πάμπολλες φορές. Είναι απίστευτα νόστιμο και εντυπωσιακότατο, ιδίως όταν σερβίρεται ζεστό. Είναι πραγματικά υπέροχη η εικόνα της λιωμένης σοκολάτας να χύνεται σαν λάβα από το εσωτερικό του κέικ!

Όλη αυτή η ζεστή πανδαισία ταιριάζει τέλεια με παγωτό. Η γεύση βανίλιας ή καϊμάκι πάνω από τη ζεστή σοκολάτα δένει καταπληκτικά. Φυσικά, εάν προσθέσετε και κομμένες φράουλες ή φρούτα του δάσους, το κέικ γίνεται αριστούργημα! 

Πώς όμως φωτογραφίζεις τη σοκολάτα? Εγώ δύσκολα! Είναι από τα πιο δύσκολα tasks για εμένα. Καθώς φωτογραφίζω πάντα χρησιμοποιώντας το φυσικό φως, μου είναι δύσκολο να αποδώσω την ομορφιά αυτού του τόσο όμορφου, ωστόσο καφέ σκούρου υλικού. Και όταν συγχρόνως φωτογραφίζεις και μαγειρεύεις, κάτι θα χάσεις κάπου.

Ήθελα από καιρό να κάνω αυτή τη συνταγή και κάθε φορά την άφηνα για αργότερα θέλοντας να φτιάξω το σωστό, το τέλειο σκηνικό για το αγαπημένο μας κέικ. Χρειαζόμουν έμπνευση. Να έχω το σωστό φως, να βγει άψογο το κέικ από τη φόρμα, να τρέξει τέλεια η ρευστή σοκολάτα... Να γίνουν όλα αυτά συγχρόνως κι εγώ την ίδια στιγμή να βγάζω την τέλεια φωτογραφία!

Θέλω να σας πω πως τίποτα από αυτά δε συνέβη! Αυτό το κέικ πραγματικά με δυσκόλεψε απίστευτα, παρόλο που το έχω κάνει άπειρες φορές. Προσπαθώντας να πετύχω το τέλειο αποτέλεσμα, επανέλαβα τη διαδικασία τρεις φορές! Ναι, καλά ακούτε. Την πρώτη φορά "έκοψε" η μαρέγκα, τη δεύτερη δεν ψήθηκε σωστά και διαλύθηκε (χρειάζεται πολύ προσεκτικό και ελάχιστο ψήσιμο) και το τρίτο είναι αυτό που βλέπετε, που φυσικά δεν είναι τέλειο. Ούτε το φως βοήθησε, ούτε το σχήμα είναι τέλειο, ούτε η λιωμένη σοκολάτα συνεργάστηκε όπως έπρεπε για να χυθεί έξω και ούτε εγώ έβγαλα τις τέλειες φωτογραφίες. Σας ορκίζομαι πως όλα αυτά τα έχω δει να συμβαίνουν με αυτό το συγκεκριμένο κέικ, απλώς τότε δεν ήθελα να το φωτογραφίσω (μάλλον εξαφανίστηκε πριν προλάβω να το σκεφτώ)!

Τι γίνεται με αυτό το τέλειο? Ή μάλλον, τι γίνεται εάν κάτι δεν είναι τέλειο? Γιατί να είναι πάντα όλα στην εντέλεια? Πόσο δυσκολεύουμε τη ζωή μας θέλοντας όλα να είναι στην τρίχα και αρνούμενοι να συμβιβαστούμε με κάτι ίσως λιγότερο από το τέλειο? Γιατί φοβόμαστε τις ατέλειες?

Είναι σίγουρα καλό να έχουμε απαιτήσεις και κάποια υψηλά standards στη δουλειά μας αλλά και να θέλουμε να βελτιωνόμαστε συνεχώς. Όμως καμιά φορά νιώθω πως γινόμαστε υπερβολικά αυστηροί με τον εαυτό μας. Ίσως θα έπρεπε μια στις τόσες να προσπαθούμε να μην είμαστε τόσο εμμονικοί με την τελειότητα και να μας επιτρέπουμε να κάνουμε και κάτι λίγο λιγότερο χωρίς τύψεις, χωρίς ενοχές, χωρίς αυτό να θεωρείται μεμπτό.

Έτσι λοιπόν, το σημερινό κέικ δεν έχει την απαιτούμενη, την επιθυμητή εικόνα και σίγουρα δεν είναι τέλειο. Όμως, ξέρετε κάτι, δεν πειράζει. Όπως και να έχει, σας προτείνω να το δοκιμάσετε γιατί είναι σίγουρα πάρα μα πάρα πολύ νόστιμο!