Το ξέρω πως δεν είναι χρονιά για εορτασμούς και γλέντια. Κάθε χρονιά είναι, αλλά νομίζω πως φέτος λείπει ένα βασικό συστατικό και αυτό είναι η διάθεση. Και το να μην έχεις όρεξη, ενέργεια, διάθεση είναι πολύ οκ. Συμβαίνει σε όλους κατά καιρούς για μερικές μέρες. Όταν όμως αυτό συμβαίνει για παρατεταμένο διάστημα, τότε πρέπει να αναζητήσουμε μόνοι μας το κέφι μας, να παλέψουμε οι ίδιοι να ξαναβρούμε εκείνη την ενέργεια, εκείνο το καύσιμο που μας είναι απαραίτητο για να αρχίσει και πάλι να γυρίζει ο τροχός. Είναι θέμα επιβίωσης.  

Και πώς το κάνουμε αυτό? Δεν είναι εύκολο όταν η πεσμένη μας διάθεση οφείλεται σε καταστάσεις αγχωτικές, πιεστικές, που μας επηρεάζουν και μάλιστα χωρίς να μπορούμε να επέμβουμε σημαντικά και να αντιδράσουμε. Είναι σαν να είμαστε περισσότερο θεατές μιας κάπως τρομακτικής ταινίας.

Η λύση, κατά τη γνώμη μου, είναι μία. Κόντρα σε όλη αυτή την πρωτόγνωρη παγκόσμια πανδημία που είναι στο φόρτε της και σε όλες τις γνωστές μέχρι τώρα συνέπειές της, να προσπαθήσουμε ο κάθε ένας από εμάς να κάνουμε καθημερινά, μικρά ή μεγάλα πράγματα από αυτά που μας αρέσουν και μας δίνουν χαρά. Χαρά! Αυτή είναι που μας λείπει, και μέσα από αυτήν να αντλήσουμε και πάλι ελπίδα, διάθεση, δύναμη και την ικανότητα να ξαναδούμε το ποτήρι γεμάτο. 

Προσπαθώ να ακολουθώ αυτή την τακτική και η ίδια. Καταπιάνομαι καθημερινά, σχεδόν ψυχαναγκαστικά θα έλεγα, με αυτά που μου δίνουν αυτές τις μικρές δόσεις χαράς. Λίγη κηπουρική, λίγα λουλούδια στα βάζα, διακοσμώ και φτιάχνω όμορφες γωνίες και τραπέζια, βάζω στη διαπασών τη μουσική που λατρεύω... Πάντα όμως ο πιο ιδανικός προορισμός για μένα για τέτοιου είδους ανάσες χαλάρωσης αποτελεί η κουζίνα. Εκεί χαλαρώνω πραγματικά και χωρίς να κάνω ιδιαίτερη προσπάθεια. Φτάνει που είμαι εκεί. Τώρα πώς μπορεί να χαλαρώνει κάποιος κάνοντας έναν χαμό σε μια κουζίνα που χρειάζεται και δύο ώρες μετά για να τη συνεφέρει, αυτό δεν το ξέρω. Ίσως, κάποιος ειδικός, κάποιος γιατρός να μπορεί να δώσει μια πιο επιστημονική εξήγηση, μια γνωμάτευση τέλος πάντων.

Μια αφορμή για λίγη χαρά και γιορτή είναι αυτή τη φορά τα γενέθλια του Not Guilty Food που αυτές τις μέρες κλείνει τα δύο χρόνια! Κοιτάζω τα accounts μου και δεν το πιστεύω. Βρίσκομαι σήμερα εδώ, με αυτόν τον φανταστικό αριθμό followers. Αλήθεια, μου φαίνεται σαν όνειρο. Νιώθω απίστευτα ευγνώμων που έχω αποκτήσει τόσο μεγάλη παρέα που με ακολουθεί στις καθημερινές μου μαγειρικές και φωτογραφικές περιπέτειες.

Φαίνεται πως κάτι καλό συμβαίνει εδώ, στο Not Guilty Food, και πως όλοι έχουμε κάτι κοινό. Την τεράστια αγάπη μας για το καλό φαγητό, το σπιτικό καλό φαγητό. Όχι για οποιοδήποτε φαγητό αλλά για όμορφα, δημιουργικά, ευφάνταστα πιάτα που ικανοποιούν την πείνα μας αλλά και κάτι παραπάνω, ταιριάζουν με την αισθητική μας, ομορφαίνουν τα τραπέζια μας, παίζουν με την αρτίστικη διάθεσή μας, ανακατεύουν, πειράζουν γεύσεις και υλικά. Τραπέζια που στολίζονται με όμορφα υφάσματα, διακοσμητικά αντικείμενα, παίζουν με το φως, τα σχήματα, τα κεριά, το κρασί.. Κάνουν τα καθημερινά ή γιορτινά δείπνα μας πιο ελκυστικά, πασπαλίζοντάς τα με λίγη αστερόσκονη, συνδυάζοντας την ομορφιά και την ποιότητα.

Όλα ξεκίνησαν κάπως απλά, με μια διάθεση να μοιραστώ το τι συμβαίνει στην κουζίνα μου, μαγειρεύοντας και φωτογραφίζοντας. Αυτός ήταν και ο λόγος που ποτέ δεν επιδίωξα κάτι απρόσωπο, κάτι έξω από εμένα, τη Βέσνα. Προέκυψε να είναι κάτι πολύ περισσότερο, πιο επικοινωνιακό από ό,τι περίμενα. Δεν σας κρύβω πως χαίρομαι όταν ανοίγοντας το πρωί το Instagram, με περιμένουν όμορφες καλημέρες, καρδούλες και ζεστά σχόλια. Γίναμε παρέα και αυτό είναι μια πολύ όμορφη αίσθηση. Μου ζητάτε περισσότερη Βέσνα και νιώθω πως το θέλω και εγώ.

Φλερτάρω αυτές τις μέρες με τη διαδικασία του live video με τον εαυτό μου, με στόχο μια πιο ουσιαστική, πιο άμεση επικοινωνία με την παρέα μου. Μπορεί να σας φαίνεται αστείο και φαντάζομαι πως είναι. Ο περισσότερος κόσμος είναι απίστευτα εξοικειωμένος με την εικόνα του εαυτού του live. Εγώ δεν είμαι.

Ήμουν σε μεγάλο δίλημμα για το τι cake να φτιάξω για τα δύο χρόνια του blog. Πέρασαν μεγαλόπνοες εικόνες από μπροστά μου αλλά τελικά κατέληξα πως ήθελα να μετατρέψω ένα απλό, αγαπημένο, καθημερινό κέικ σε τούρτα γενεθλίων. Το αγαπημένο, ταπεινό μας Carrot Cake. Ένα κέικ που έφτιαξα δεκάδες φορές για την κόρη μου όταν ήταν μικρή, στα πλαίσια της καλής και σωστής παιδικής διατροφής. Είναι από τα κέικ που υπάρχει μαζί μας χρόνια. Αλλάζει κατά καιρούς ανάλογα με τις ανάγκες και τις περιστάσεις. Άλλες φορές εμπλουτίζεται με ξηρούς καρπούς και σταφίδες, παίρνει λιγότερη ζάχαρη και λίγη αγαύη, είναι με frosting αλλά και χωρίς, όμως πάντα παραμένει το κέικ σιγουράκι που σε βγάζει ασπροπρόσωπο κάθε φορά. Και το λατρεύουν όλοι!

Για την ώρα θα σβήσω τα δύο κεράκια μου! Σας ευχαριστώ όλους, μέσα από την καρδιά μου, που έχετε γίνει μέρος της ζωής μου, που με ακολουθείτε και μου κάνετε παρέα, που με στηρίζετε (γιατί δεν είναι όλες οι μέρες ρόδινες) με τα καθημερινά σας like, τις emoji καρδούλες και τα ζεστά σας σχόλια.

Σας ευχαριστώ που είστε εδώ! Happy Birthday Not Guilty Food!