Λατρεύω τις ιστορίες δίπλα στις συνταγές. Λατρεύω αυτό το story που βρίσκεται πίσω από κάθε πιάτο, αυτό που μας λέει το ποιος, το πού, το πώς.. Από πού ήρθε, ποια ήταν η έμπνευση, με τι υλικά..Την προέλευση, την ιστορία, το μυστικό, το αποτέλεσμα. Το backstory της συνταγής, του πιάτου, του ανθρώπου που το διηγείται. Μαθαίνεις τόσα πολλά για τον άνθρωπο αλλά και για το φαγητό. Λατρεύω και η ίδια να γράφω τέτοιες ιστορίες. Και πολλές φορές σκέφτομαι πως μπορεί να είναι μεγάλες και ίσως κουραστικές για κάποιον που τις διαβάζει, ωστόσο επιμένω και τις γράφω γιατί τις αγαπάω εγώ η ίδια. Αυτό που μου αρέσει πολύ είναι πως η μαγειρική έχει μνήμη. Εικόνες, γεύσεις, αρώματα, γιορτές, εποχές, θαλπωρή, αγάπη, στιγμές καλές αλλά και δύσκολες, ανθρώπους.. Η ζεστή σούπα, και κυρίως η κοτόσουπα, ξυπνά σε όλους μας μνήμες από τότε που ήμασταν παιδιά στο κρεβάτι με πυρετό και βήχα, αλλά συγχρόνως ξυπνά και μια ζεστή αίσθηση αγκαλιάς και φροντίδας. Η εικόνα της μητέρας με το πιάτο της σούπας μοιάζει τόσο οικεία, σαν να την έχουμε δει όλοι μας τόσες μα τόσες φορές. 

Καθώς ξεφύλλιζα το βιβλίο "Naturally Vegetarian" της Valentina Solfrini, ακριβώς αυτή την αίσθηση είχα διαβάζοντας τις ιστορίες δίπλα στις συνταγές. Το πόση ιστορία, σημαντική λεπτομέρεια και ενέργεια έχει να πει το κάθε πιάτο, το κάθε υλικό, ο κάθε συνδυασμός. Και όλο αυτό για να καταλήξει σε ένα τραπέζι με ανθρώπους γύρω από αυτό. Μία είκονα μάλλον κλασικά Μεσογειακή και κατά τη γνώμη μου τόσο υπέροχη!

Συνεχίζω ακόμη και δεν μπορώ να ξεκολλήσω από τις υπέροχες vegetarian συνταγές της Emilia Romagna. Έχω πάρει από το βιβλίο όλη την εικόνα, είναι σαν να πήγα νοερά πίσω στον χρόνο, εκεί που έφταχνε pasta η γιαγιά της και η μητέρα της και μετά γύρισα πάλι πίσω για να δω τη Valentina να μεγαλώνει μέσα σε αυτή την παραδοσιακή κουζίνα και ύστερα να γράφει τη δική της ιστορία. Σαν να είδα μία ταινία. 

     "The countryside in the winter is covered in a thick blanket of fog and frost. A remote quietness permeates the air, and every step and whisper echoes among the fields. After dancing and singing the beauties of fall, December's cold drives us home to nest in front of a burning fireplace, doors shut closed against the chill"

Valentina

Ανάμεσα στις χειμωνιάτικες συνταγές της ανακάλυψα μία σούπα που μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Βελουτέ σούπα με αγκινάρες Ιερουσαλήμ! Δεν είχα σκοπό να την κάνω τόσο άμεσα αλλά να που χθες συμπτωματικά βρήκα αυτές τις ρίζες, που κατά τα άλλα δεν τις πιάνει το μάτι σου, ολόφρεσκες και βιολογικές. Τις αγόρασα χωρίς δισταγμό. 

Βολβός με κονδύλους καφέ χρώματος, γλυκιά γεύση και τραγανή υφή. Η γεύση θυμίζει αυτήν της αγκινάρας αλλά είναι πιο γλυκιά. Εμένα μου φέρνει κάτι σε γεύση μήλου. Η λευκή σάρκα του είναι σημαντική πηγή σιδήρου. Δεν έχει καμία σχέση με την Ιερουσαλήμ, αλλά ούτε και με την αγκινάρα, καθώς ανήκει στην οικογένεια των Asteraceae. Η αγκινάρα Ιερουσαλήμ (Helianthus Τuberosus) είναι ένα λαχανικό ρίζας. Έχει διάφορα ονόματα, όπως sunroot ή sunchoke ή earth apple ή topinambour. Η ονομασία προκύπτει από την ιταλική ονομασία για το ηλιοτρόπιο «girasole» που, λόγω παρόμοιου ακούσματος, κατέληξε να έχει το όνομα «Ιερουσαλήμ». Διατηρείται στο ψυγείο για περίπου 1 εβδομάδα.

Μια και είμαστε στην καρδιά του χειμώνα, οι σούπες αγαπιούνται πολύ. Επαναφέρουν τη χαμένη μας θερμοκρασία και είναι απίστευτα θρεπτικές. Είναι και μία πρόταση για ένα πιάτο πιο ελαφρύ και κάπως πιο υγιεινό αφού μαγειρεύεται μόνο με λαχανικά.

     " Ιf you are unfamiliar with this winter root, it is totally worth a try. Similar to ginger in shape, its taste is reminiscent of artichoke (hence its alternative name, Jerusalem Artichoke), but it has a texture similar to potatoes, which makes it perfect for creamy soups or purees. Sunchokes contain lots of fiber and especially high in inulin, kind of fiber that makes you feel full for longer. They also contain a good amount of minerals (especially potassium) and vitamins, so this soup is perfect for a simple, nourishing everyday meal."