Noμίζω πως το Πάσχα είναι η αγαπημένη μου γιορτή. Μέσα στην καρδιά της άνοιξης, πάνω στο ξύπνημα της φύσης, ζούμε και βιώνουμε και εμείς οι άνθρωποι ένα δικό μας ξύπνημα. Είναι μία περίοδος που μας βάζει σε κάτι έξω από εμάς, σε κάτι ανώτερο, υπερφυσικό, μαγικό... Mυστήριο! Και συγχρόνως τόσο ανθρώπινο και τελικά γήινο. Θυμάμαι πως από πολύ μικρή ασκούσε μεγάλη επιρροή αυτή η περίοδος επάνω μου, ήθελα να τη ζήσω, να τη νιώσω και να συμμετέχω στα πάντα... Με την πολύ παιδική μου ματιά βέβαια.

Κάπως έτσι, μεγαλώνοντας νιώθω πως βιώνω την περίοδο του Πάσχα κάπως περίεργα. Τα μισά συμβαίνουν τώρα και τα μισά σαν να είναι οι μνήμες που αναδύονται από πολλές και διαφορετικές παιδικές στιγμές, από το παρελθόν. Αναδύονται αρώματα, γεύσεις, κυρίως στιγμές και εικόνες. 

Φέρνουν στιγμές από βροχή αλλά και ήλιο, από κρύο αλλά και ζέστη, πάντως τίποτα το σταθερό! Στιγμές και κουβέντες με τη γιαγιά μου για τη νηστεία την ώρα που τη "βοηθούσα" και εκείνη ετοίμαζε το καθημερινό μας φαγητό. Τι τρώμε και τι όχι. Αναμνήσεις από τις μικρές μου κρυφές ατασθαλίες και την επιμονή μου πως κάποιες αγαπημένες λιχουδιές, ε, ναι, είναι άδικο να μην είναι νηστίσιμες! Μια δική μου εσωτερική διαπραγμάτευση που δεν έπρεπε να τη μάθει κανείς. 

Εικόνες ξεκάθαρες έρχονται αλλά συγχρόνως μέσα σε μία ομίχλη. Από ένα κορίτσι μικρό, από ένα καινούγιο φουστάνι, λευκά, ολοκάθαρα παπουτσάκια με άσπρες καλτσούλες (η απόλυτα επίσημη αμφίεση που δείχνει και την επισημότητα της γιορτής), λαμπάδα (όχι, σίγουρα δεν ήταν barbie), μία αγωνία μεγάλη για το αν θα καταφέρω να παραμείνω ξύπνια μέχρι την Ανάσταση και μία τεράστια προσπάθεια να πολεμήσω την απίστευτη νύστα... Αλλά  πάντα κρατώντας σφιχταγκαλιασμένη τη λαμπάδα και το αυγό μου τόσο δυνατά που καμιά φορά το αυγό διαλυόταν στα χέρια μου!! Από καμπάνες να με ξυπνούν τελικά και να χτυπούν χαρούμενα, από τη λαμπάδα μου να παίρνει επιτέλους φως... Πολύ φως!!  Άγιο Φως!

Από πολύ μικρή θυμάμαι πως το Πάσχα δεν ήταν μία γιορτή σαν τις άλλες. Παραμονή, γιορτή και τέλος. Είχε διάρκεια, είχε προσμονή, κάποιες μικρές στερήσεις, είχε εκκλησία, είχε κόκκινα αυγά, είχε ζύμωμα, είχε μια πειθαρχία... Είχε σαν μια λύπη αλλά και πολλή χαρά. Τότε δεν ήξερα τον λόγο αλλά ήμουν απόλυτα σίγουρη πως κάπως έτσι έπρεπε να είναι τα πράγματα. Και ζώντας τα δημιουργήθηκαν οι μνήμες μου, οι εικόνες μου... Οι ρίζες μου! Τόσο δυνατές για να με συνοδεύουν για πάντα και παντού!

Κουβαλάω μέχρι σήμερα αυτόν τον πολύτιμο θησαυρό... Θέλω να τη ζω αυτήν την περίοδο. Θέλω να τη ζω πολύ συνειδητά και να λαμβάνω κάθε της μήνυμα, κάθε της αχτίδα... Κάθε τι που θα με κάνει έστω και λίγο καλύτερη κάθε φορά.

Μεταφέρομαι από τις σκέψεις μου και τις μνήμες μου στο τώρα. Οι μέρες πλησιάζουν, η διαδικασία ίδια αλλά κάθε φορά και διαφορετική, πιο ώριμη, πιο συνειδητή. Θέλω να προλάβω και να κάνω όλα αυτά που ορίζουν τα έθιμα, όχι γιατί πρέπει αλλά γιατί τα νιώθω και γιατί είναι πλέον ένα με μένα. Ετοιμάζω για άλλη μια φορά το Πασχαλινό μας Τραπέζι. Θα μαζευτούμε όλη η οικογένεια ξανά κι έχω μια απέραντη αίσθηση χαράς, γι'αυτό και θέλω να φτιάξω και να στολίσω το πιο χαρούμενο και γορτινό τραπέζι για αυτούς που αγαπώ. Γιατί όλα τελικά, λίγα ή πολλά, γι'αυτό γίνονται και σε αυτό καταλήγουν... Στην Αγάπη!

Βγάλτε και εσείς ό,τι πιο χαρούμενο έχετε από τα ντουλάπια σας, όλα τα παιδικά κουνελάκια και τις κοτούλες... Μαζέψτε λουλούδια, στολίστε κλαδιά! Βάψτε αυγά, φτιάξτε τσουρέκια (εγώ δεν θα το κάνω αυτό, γιατί του Τερκενλή είναι πάντα το καλύτερο), κάντε πασχαλινά κουλουράκια.... Γιορτάστε! Και κάντε τα όλα με τα παιδιά σας! Βοηθήστε τα να αγαπήσουν και αυτά τα έθιμά μας, να μάθουν... Αρχίστε να βάζετε αυτά τα μικρά λιθαράκια για να δημιουργήσουν και αυτά τις δικές τους πολύτιμες ρίζες! Καλό Πάσχα!