Σκέφτομαι πολύ έντονα αυτές τις μέρες όλα όσα μας συμβαίνουν τελευταία και η αλήθεια είναι πως αυτή η χρονιά, που ευτυχώς πλησιάζει προς το τέλος της, έφερε πολλά απρόσμενα και στενάχωρα γεγονότα λίγο πολύ σε όλους μας. Όμως ένας είναι ο κοινός για όλους μας πρωταγωνιστής. Κάποτε είχα διαβάσει πως το πιο δημοκρατικό πράγμα στον κόσμο θεωρείται ο θάνατος, ο οποίος δεν κάνει απολύτως καμία διάκριση. Νομίζω πως και ο κορωνοϊός είναι μάλλον βαθιά δημοκρατικός.

Καθώς οι μέρες ψυχραίνουν και τα κρούσματα αυξάνονται από μέρα σε μέρα, τα συναισθήματά μου εναλλάσσονται καθημερινά. Συναισθήματα φόβου και αγωνίας διαδέχονται στιγμές θετικής ενέργειας που σκορπάει μια αισιοδοξία και ναι, γιατί όχι, βλέπει και το φως στο τούνελ.

Δεν είμαι πολύ σίγουρη πως ξέρω τι είναι αυτό που γεννά αυτά τα τόσο αντικρουόμενα συναισθήματα. Έχω παρατηρήσει όμως πως εάν ανοίξω την τηλεόραση, έστω και για λίγο, πολύ σύντομα βυθίζομαι σε βαθιά ανησυχία και ανεβαίνει στα ύψη η αγωνία μου. Αντίθετα, μικρές, ανυποψίαστες στιγμές και εικόνες από τη φύση φαίνονται σαν αντίδοτο στο τόσο άσχημο κορωνοϊό-τοπίο. Η φύση γιατρεύει, γαληνεύει, ησυχάζει, γειώνει, κάνει την αναπνοή μας πιο βαθιά, απελευθερωτική και το βλέμμα μας πιο καθαρό, πιο εστιασμένο στο εδώ. Η φύση κάνει θαύματα!

Καθώς γράφω, έχω μπροστά μου πελώρια παράθυρα και βλέπω έξω έναν απίστευτο καμβά από φθινοπωρινά χρώματα που ούτε η Μοιραράκη δεν θα μπορούσε να περιγράψει. Είναι Σαββατοκύριακο και είμαστε στο βουνό. Νιώθω τόσο ευγνώμων που υπάρχει αυτό το λατρεμένο μέρος που μας καλοδέχεται κάθε φορά. Έχει την ικανότητα σαν μαγνήτης να τραβάει ό,τι άχρηστο και βλαβερό έχουμε φέρει μαζί μας και να μας γεμίζει με ό,τι πιο αισιόδοξο και θετικό. 

Η ομορφιά του βουνού, ειδικά αυτή την εποχή, είναι απερίγραπτη. Υπέροχα, ζεστά, μουντά κόκκινα-καφέ χρώματα σε όλες τις αποχρώσεις. Παρά τον ζεστό ακόμη καιρό, το φως του ήλιου είναι μαλακό, σχεδόν σε χαϊδεύει.. Ιδανικός καιρός να μείνεις όλη μέρα έξω και να μαζευτείς μόνο όταν έρθει το σούρουπο και μαζί του και το κρύο.

Οι βόλτες μας καταλήγουν πάντα στον λαχανόκηπο για ευνόητους λόγους. Το νηστικό αρκούδι δεν περπατάει. Σήμερα, εκτάκτως, θα ασχοληθώ με τη ντοματούλα μας. Παρόλο που είχα άλλα κολοκυθοσχέδια, σήμερα επιβάλλεται να τακτοποιήσω τις ντομάτες μας. 

Οι ντοματούλες μας έχουν αρχίσει να νιώθουν μάλλον λίγο άβολα με τις κάπως χαμηλές βραδινές θερμοκρασίες, οι οποίες κάποιες φορές φτάνουν σε μονοψήφιους αριθμούς. Κάποιες πέφτουν ακόμα και πράσινες στο έδαφος, σημάδι πως το τέλος έρχεται. Κάποιες όμως που κρατούν ακόμη είναι πανέμορφες και λουκουμάκια στη γεύση!

Οι ντοματούλες μου είναι καταπληκτικές αλλά δυστυχώς δεν είναι πολλές. Γι' αυτό ήταν επιτακτική ανάγκη να τις χρησιμοποιήσω προτού είναι αργά. Θα πρέπει να επιλέξω προσεκτικά τι ακριβώς θα τις κάνω, δε θέλω να χάσω καμία! Τα λίγο chilly βραδάκια μου έφεραν τη διάθεση για μια ζεστή σουπίτσα.

Είναι ο απόλυτα κατάλληλος καιρός να κάνετε αυτή την κατακόκκινη, λαχταριστή και θρεπτικότατη σούπα. Πρώτον, γιατί οι ντομάτες είναι ακόμη πεντανόστιμες, υπάρχουν ακόμη άφθονα αρωματικά που τις συνοδεύουν άψογα και φυσικά γιατί το ζητάει και ο λίγο πιο κρύος καιρός. Το απόλυτο comfort food, η ζεστή σουπίτσα, έρχεται σαν βάλσαμο τα κρύα, cozy βραδάκια δίπλα στο τζάκι.