Ακολουθώ πολλά blog. Είναι αρκετά αυτά που είναι πολύ αγαπημένα αν και δεν υπάρχει χρόνος να διαβάζεις κάθε μέρα όλα αυτά που θα ήθελες. Κάπως έτσι, μάλλον καθυστερημένα, άνοιξα ένα αγαπημένο μου, το The Foodie Corner (www.thefoodiecorner.gr) και είδα κάτι που με ενθουσίασε. Η food blogger Ελένη Βονισάκου θα οργάνωνε ένα workshop, το Food Photography and Food Styling Retreat! Η ημερομηνία ήταν τέλεια, ακριβώς μετά το Πάσχα, 21-24 Απριλίου, και η τοποθεσία Μηλιά, Χανιά, Κρήτη! Τέλεια! Δεν έχασα χρόνο, έστειλα αμέσως και δήλωσα συμμετοχή. Πολύ σύντομα έλαβα απάντηση.. "So sorry!! Fully booked"! Η πρόθεση να ακολουθήσω κάποιο food photography και food styling workshop υπήρχε από καιρό στο μυαλό μου, γίνονται πολλά και κυρίως στο εξωτερικό. Τώρα γινόταν εδώ, στην Ελλάδα, ήταν δίπλα μου και θα το έχανα…Η απογοήτευσή μου ήταν τεράστια!

Κάπως έτσι μπήκα σε λίστα αναμονής μη μπορώντας να κάνω κάτι άλλο παρά μόνο να περιμένω και να ελπίζω. Και εκεί που είχα χάσει τις ελπίδες μου, δυο εβδομάδες πριν αρχίσει το workshop, πήρα τα ευχάριστα νέα, υπήρχε μία ακύρωση!! Ήμουν τόσο ενθουσιασμένη! Πρώτα από όλα ήμουν ενθουσιασμένη που θα έβλεπα ξανά τα Χανιά. Έφτασα μία μέρα νωρίτερα για να μπορέσω, έστω και για λίγο, να ξαναπάρω μια γεύση από αυτή την τόσο μαγική πόλη.

Δε χορταίνεις πραγματικά να τη φωτογραφίζεις! Περπάτησα την παραλιακή ούτε και εγώ ξέρω πόσες φορές πέρα δώθε. Η θέα την ώρα της δύσης και όλα αυτά τα υπέροχα φώτα να λαμπυρίζουν πάνω στη θάλασσα απλά με ξεπερνούσαν!!

Την επόμενη μέρα πήγα στο ραντεβού που είχαμε με τους υπόλοιπους συμμετέχοντες, για να ξεκινήσουμε τη διαδρομή μας για τη Μηλιά. Για κάποιο λόγο νόμιζα ότι οι περισσότεροι ενδιαφερόμενοι θα προέρχονταν από την Ελλάδα. Ήταν μεγάλη έκπληξη για μένα όταν διαπίστωσα πως η πλειοψηφία των ανθρώπων που γνώριζα έρχονταν από το εξωτερικό και από πολύ μακριά μάλιστα. Καναδά, Ελβετία, Φινλανδία, Αγγλία, Ηνωμένες Πολιτείες…Εντυπωσιάστηκα!  Κάπως έτσι ξεκίνησαν οι τρεις υπέροχες μέρες με τους πιο ενδιαφέροντες και ταλαντούχους ανθρώπους.

Φυσικά και ήξερα τα Χανιά αλλά δεν ήξερα τη Μηλιά η οποία ήταν μία μεγάλη αποκάλυψη! Ακολουθώντας έναν αρκετά δύσκολο δρόμο, με πολλές στροφές ομολογώ, για περίπου μιάμιση ώρα φτάσαμε σχεδόν στην κορυφή του βουνού όπου βρίσκεται η Μηλιά (www.milia.gr ). Ένα σύμπλεγμα μικρών, πέτρινων κατοικιών που χτίστηκε τον 17^ο αιώνα. Το θέαμα με άφησε άναυδη.

Υπήρξαν πραγματικές κατοικίες ανθρώπων που ζούσαν και καλλιεργούσαν στην περιοχή, την τότε εποχή. Με τα χρόνια εγκαταλείφθηκαν. Σήμερα αποτελούν ένα μοναδικά ανακαινισμένο resort, κρυμμένο ανάμεσα στα πλατάνια, τις καστανιές και τον ουρανό.

Αποτελεί πλέον ένα διατηρητέο μνημείο που αναπαλαιώθηκε με μεγάλη αγάπη και σεβασμό από τους σημερινούς του ιδιοκτήτες, κρατώντας τη φιλοσοφία του «back to basics». Ηλιακή ενέργεια, ζεστό νερό από θερμοσίφωνο με ξύλα, ξυλόφουρνος για μαγείρεμα και ψήσιμο, σπιτικά προϊόντα, σπιτικό ζυμωτό ψωμί, περιορισμένη πρόσβαση σε internet (μόνο στην κεντρική σάλα του ξενοδοχείου)!  Κάποια πράγματα που στην αρχή σε κάνουν να νιώθεις άβολα αλλά στη συνέχεια μόλις αρχίσεις να τα συνηθίζεις σου αφήνουν μια αίσθηση γαλήνης και ελευθερίας, μιας ένωσης με τη φύση, με τα τελείως απαραίτητα αλλά πολύτιμα πράγματα.

Επιτέλους, γνώρισα την Ελένη, την οικοδέσποινά μας, αλλά μαζί της και δύο υπέροχες κυρίες, την Άρτεμις, WonderFoodLand (www.wonderfoodland.gr ) και την Κωνσταντίνα, Sabor (www.sabor-cooking.gr ). Όλες μαζί είχαν κάνει την προετοιμασία για να μας υποδεχθούν. Θαυμάσαμε την καταπληκτική οργάνωση και την προσπάθεια για να είναι τα πάντα στην εντέλεια! Δεν άφησαν τίποτα στην τύχη. Ευχαριστούμε πολύ κορίτσια! Εκτός από φοβερές οικοδέσποινες  ένιωσα ότι απέκτησα και τρεις υπέροχες φίλες!

Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να συστήσω και τις δασκάλες μας, την υπέροχη Betty, Betty Liu ( bettysliu.com ) από τη Νέα Υόρκη, διάσημη food photographer, food stylist και blogger, υποψήφια για το βραβείο Best Food Photography and Food Styling 2016 από το περιοδικό Savour. Μία γαλήνια, χαμογελαστή ύπαρξη γεμάτη ενέργεια, έτοιμη να προσφέρει γνώση και να ανταποκριθεί σε κάθε μας απορία! Νομίζω ότι είχε το ταλέντο και τη μεταδοτικότητα που μας έκανε απλά να κρεμόμαστε από τα χείλη της. Η Jenny, Hellomydumplings (www.hellomydumplings.com ),  είναι επίσης μια  εξαιρετική food photographer από την οποία μάθαμε  πάρα πολλά! Ένα δίδυμο φοβερό που θα ακολουθούσα ξανά και ξανά! Οι μέρες κύλησαν χωρίς να το καταλάβουμε. Ο χρόνος ήταν ο μεγάλος μας εχθρός. Έπρεπε να τα προλάβουμε όλα, και ήταν τόσα πολλά!

Ξεκινήσαμε με ένα υπέροχο καλωσόρισμα σε μια από τις αίθουσες του resort από την Ελένη και τα κορίτσια. Μπουκίτσες με τοπικά προϊόντα, κρασάκι και οι πρώτες μας συστάσεις. Δεν είχαμε προλάβει όμως να πούμε πολλά όταν μας καλωσόρισε και ο Τάσος, ο σημερινός ιδιοκτήτης, ο οποίος μας προσκάλεσε σε μια υπέροχη βόλτα για να γνωρίσουμε το resort και το βουνό γύρω του. Ξεκινήσαμε μια  υπέροχη πορεία μέσα στη φύση, αφήνοντας πίσω μας τα μικρά πέτρινα σπιτάκια, με κατεύθυνση την κορυφή του βουνού.

Μαγική η διαδρομή αλλά και η διήγηση του Τάσου για την ιστορία του τόπου, της Μηλιάς, και για τη ζωή των ανθρώπων κατά τη διάρκεια των τριών αιώνων από τότε που πρωτοχτίστηκε ο οικισμός.

Μάθαμε πολλά, θαυμάσαμε τη φύση, μαζέψαμε υπέροχο τοπικό τσάι του βουνού, τη μαλοτήρα, χόρτα άγρια και μοναδικά -και φυσικά δεν σταματήσαμε να φωτογραφίζουμε!!!!

Το ίδιο βράδυ μας περίμενε ένα υπέροχο δείπνο από τις οικοδέσποινές μας, δια χειρός παρακαλώ!! Ένα καταπληκτικά στρωμένο τραπέζι, μοναδικές τοπικές συνταγές, υπέροχο κρασί, όμορφοι άνθρωποι… Οι συζητήσεις και τα γέλια κράτησαν ως αργά…

H πρώτη εντύπωση, απλά μαγική! Πήγα με κόπο, ομολογώ, μέχρι το δωμάτιο μου. Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα πόσο κουρασμένη ήμουν και συγχρόνως πόσο γεμάτη. Σκεφτόμουν τι είχαμε κάνει την ημέρα που πέρασε και μου φάνηκε ότι δεν μπορεί να ήταν μία μέρα, πρέπει να ήταν τρεις!

Μπήκα στο δωμάτιο μου και θυμήθηκα ότι είχα αφήσει σε εκκρεμότητα αυτό τον χώρο. Τρέχοντας όλη μέρα δεν είχα προλάβει να τον εξερευνήσω αρκετά!! Παλιά ξύλινα αντικείμενα στόλιζαν το εσωτερικό του, αλλά τόσο όσο, μόνο τα απαραίτητα!! Παλιά, φαρδιά ξύλινα παράθυρα, πόσο υπέροχα!! Χάζευα ώρα τις λεπτομέρειες. Πάνω στο κρεβάτι ήταν ακόμα το δώρο μου, μία υφασμάτινη τσάντα με ένα σωρό καλούδια τοπικά και όχι μόνο. Με εντυπωσίασε ένα κεραμικό πιάτο τυλιγμένο προσεχτικά, rhoncus (www.itsrhoncus.com ), εκεί ανακάλυψα για πρώτη φορά και λάτρεψα την εταιρία!!! Πραγματικά με άφησε άφωνη η δουλειά που είχε κάνει η Ελένη! Κάποτε πρέπει να κοιμήθηκα…

Η δεύτερη μέρα ξεκίνησε νωρίς, με καιρό μάλλον αρκετά κρύο για την εποχή αλλά και για την Κρήτη. Οι περισσότεροι από τους μετέχοντες είχαν έρθει από βόρειες χώρες με διάθεση αλλά και βαλίτσα μάλλον καλοκαιρινή! Ως συνήθως, η πολύ κακιά μου συνήθεια να κουβαλάω πάντα την μεγαλύτερη βαλίτσα και μαζί ένα σωρό άχρηστα πράγματα, μήπως και χρειαστούν, αποδείχθηκε πολύ χρήσιμη αυτή τη φορά. Έτσι μπόρεσα να συνδράμω με πουλόβερ και ζακετούλες  σε φίλες που κρύωναν.

Ξεκινήσαμε με ένα σκηνικό που στήθηκε και ήταν μαγικό. Σε μια μεγάλη βεράντα, ο Τάσος μαζί με έναν συνεργάτη του, μας έκαναν επίδειξη της διαδικασίας παρασκευής σπιτικού, ζυμωτού ψωμιού, έτσι όπως γίνεται αιώνες τώρα.

Έβρεχε για τα καλά και είχε δημιουργηθεί ένα τοπίο κυριολεκτικά στην ομίχλη, εμείς μέσα σε αυτό το σύννεφο και το τέλειο φως φωτογραφίζαμε την όλη διαδικασία, βλέπαμε το ζύμωμα μέσα από τον φακό. Δίπλα μας η Betty και η Jenny παρέμβαιναν συνεχώς με υποδείξεις για το φυσικό φως, τη σύνθεση, το story που θέλουμε να φωτογραφίσουμε και ένα σωρό άλλες λεπτομέρειες!! Τεχνικές για την τέλεια λήψη!! Τα ψωμιά ζυμώθηκαν και μπήκαν στον ξυλόφουρνο.

Οι φωτογραφικές όμως δεν σταμάτησαν. Ο Τάσος και ο συνεργάτης του είχαν μεγάλη υπομονή, ήταν τα μοντέλα μας για αρκετή ώρα μαζί με τα υπέροχα σκηνικά που στήναμε.Το έκαναν όμως τόσο πρόθυμα, με χαρά! 'Οσο η βροχή δυνάμωνε και ο καιρός έκλεινε, όλο και πιο μεγάλη γινόταν η ανάγκη να βρεθούμε κοντά στο τζάκι κρατώντας ζεστές κούπες μαλοτήρας στα χέρια μας.

Το πρόγραμμα όμως έλεγε και άλλα. Επίσκεψη στη διάσημη ροζ παραλία, το Ελαφονήσι. Το συννεφιασμένο τοπίο έδινε μια μοναδικά δραματική αλλά και πανέμορφη εικόνα της ροζ παραλίας.

Οι κάμερες δεν σταμάτησαν, για όσες φυσικά είχαν φροντίσει να φορτίσουν τις μπαταρίες τους. Δυστυχώς το είδα όταν πλέον ήταν πολύ αργά. Δανείζομαι μία φωτογραφία για να μην χάσει το ποστ μου αυτή τη υπέροχη  τοποθεσία!!! Γυρίσαμε πίσω στο κατάλυμά μας με την αδρεναλίνη μας στα ύψη. Το τοπίο ήταν μαγικό και μας γέμισε απίστευτη ενέργεια!

Είχε κιόλας βραδιάσει και μας περίμενε ένα καταπληκτικό γεύμα, από τον chef του ξενοδοχείου Παναγιώτη Μπογιαρτζίδη. Έναν νέο μα τόσο ταλαντούχο chef, ήταν πραγματική έκπληξη!! Αγνά, τοπικά προϊόντα της περιοχής αναδείχθηκαν σε απίστευτα gourmet πιάτα!! Ο Παναγιώτης μας εντυπωσίασε! Έχω να πω σε αυτό το σημείο, ότι μεγάλο μέρος της επιτυχίας της όλης οργάνωσης ήταν και οι ίδιοι οι άνθρωποι που εργάζονταν εκεί στον ξενώνα. Ζεστοί, πρόθυμοι, φιλικοί. Μας έκαναν να νιώθουμε ότι μας φιλοξενούσαν στο σπίτι τους και όχι σε κάποιο απρόσωπο ξενοδοχείο. Καθίσαμε μαζί στο τραπέζι, είπαμε ιστορίες, τσουγκρίσαμε ποτήρια… είπαμε ευχές. Μας τίμησαν με την πιο ζεστή τους φιλοξενία!!

Η τρίτη και η τελευταία μας μέρα είχε πολύ πρωινό ξύπνημα και επίσκεψη σε τοπικό μελισσοκομείο. Πάλεψα πολύ αλλά τελικά κάτι με κράτησε πίσω. Όχι πως δεν αγαπώ τις μελισσούλες και το μέλι!!! Είχα ανάγκη να μείνω εκεί στο δωμάτιο και να απολαύσω το πρωινό σε αυτόν τον μοναδικό χώρο. Ήξερα πως θα ήταν ο μόνος ελεύθερος χρόνος που θα είχα. Δεν το μετάνιωσα, ήταν ένας χρόνος δικός μου σε αυτόν τον παράδεισο, μια ανάγκη που έχει ένας άνθρωπος όταν βρεθεί από μια πολύβουη πόλη και καθημερινότητα σε μια απόλυτη και πανέμορφη γαλήνη. Άκουγα μόνο τον αέρα, το θρόισμα των φύλλων και τα πουλιά. Κάποια στιγμή βγήκα, πολύ αργότερα, και περπάτησα μόνη μου. Ο ήλιος είχε επιτέλους κάνει την εμφάνιση του. Όλα λαμπύριζαν τόσο φρέσκα και ζωντανά, ήταν Απρίλιος εξάλλου!!! Απήλαυσα την κάθε στιγμή. Είναι ένα μέρος που σε καλεί να ξαναπάς και είμαι σίγουρη πως θα το κάνω κάποια στιγμή..

Η ομάδα επέστρεψε νωρίς το μεσημέρι και με γύρισε στην πραγματικότητα. Ήταν ενθουσιασμένοι!! Μόλις που πρόλαβαν να πάρουν μια ανάσα πριν ξεκινήσει το επόμενο project. O chef μας, ο Παναγιώτης, θα μας έκανε επίδειξη παρασκευής πίτας, με σπιτικό φύλλο, με γέμιση από τα άγρια χόρτα του τριγύρω βουνού και τυρί φυσικά!!! Δεν έχω καλύτερο!!

Λατρεύω τις πίτες (αδυναμίες βλέπετε) και έτσι έπεσα με τα μούτρα στη φωτογράφιση. Η διαδικασία κράτησε ώρες και συγχρόνως και το μάθημά μας!! Οι λήψεις ατέλειωτες. Είναι τόσο όμορφο να μαθαίνεις και να βλέπεις την εξέλιξη και τη βελτίωση βήμα βήμα!!!

Νομίζω πως είναι από τις καλύτερες συνταγές που έχω δει αλλά και δοκιμάσει. Ο Παναγιώτης έκανε και εδώ το θαύμα του, αφήνοντας την προσωπική του πινελιά στη συνταγή!!! Η πίτα ψήθηκε στον ξυλόφουρνο φυσικά και στην κυριολεξία εξαφανίστηκε!!

Μέχρι να βραδιάσει και να χαθεί και το τελευταίο φως στήναμε και φωτογραφίζαμε με μανία. Ένα σωρό σκηνικά είχαν στηθεί με τοπικά προϊόντα, πιάτα ….δεν χάσαμε λεπτό.

Το τελευταίο βράδυ μας περίμενε ένα δείπνο υπερπαραγωγή! Γιορτινό,εμπνευσμένο και πολύ πλούσιο!! Χαρούμενα πρόσωπα, γεμάτα από τον δημιουργικό χρόνο που πέρασαν, έλαμπαν νιώθοντας πια οικειότητα μεταξύ τους αλλά και ένα τσίμπημα λύπης για κάτι τόσο όμορφο που τελείωνε!

Γράφω το άρθρο μου αρκετό καιρό μετά τη Μηλιά και πραγματικά νιώθω σαν να ξαναπήγα εκεί. Θυμήθηκα τις μοναδικές στιγμές και τα πρόσωπα ένα ένα. Πέρασα υπέροχα, έμαθα πράγματα, γνώρισα ανθρώπους.. Για άλλη μια φορά θα πω πως είμαι ευγνώμων που μέσα από αυτό που αγαπώ τόσο πολύ, τη μαγειρική, μου δίνεται η ευκαιρία να ζω τόσο μοναδικές εμπειρίες. Μαθαίνω και εμπνέομαι!! Η μαγειρική, τα υπέροχα τραπέζια, το κρασί…. όλα αυτά τα πράγματα που αγαπώ και μας ενώνουν τόσο!!!

Κρατάω τις γνώσεις που με κάνουν καλύτερη, τη χαρά της δημιουργίας και τους υπέροχους ανθρώπους που γνώρισα. Δε νιώθω ότι τους χάνω, νομίζω πως επικοινωνούμε καθημερινά μέσα από αυτό που αγαπάμε, με υπέροχες εικόνες, μέσα από μια ανάρτηση και ένα like από την άλλη άκρη του κόσμου!!!