Αγόρασα μαύρα ρεβίθια. Ομολογουμένως πολύ εντυπωσιακά. Είμαι κι εγώ που με ενθουσιάζουν όλα τα περίεργα, τα διαφορετικά, τα μυστήρια. Καθώς δεν είχα ξανακάνει ποτέ πριν συνταγή με μαύρα ρεβίθια, αναζήτησα βοήθεια, πληροφορίες και έμπνευση στο internet φυσικά.

Δε βρήκα πολλές συνταγές με μαύρα ρεβίθια όπως είναι λογικό, έπεσα όμως πάνω σε μια σελίδα, ένα άρθρο συγκεκριμένα, που με έκανε να γελάσω με την ψυχή μου αλλά και να σκεφτώ  πολύ. Θα μου πείτε, πόσο μπορούν να σε κάνουν να σκεφτείς τα ρεβίθια? Δεν ήταν όμως μόνο αυτά, τα ρεβίθια ήταν απλώς η αφορμή. Μαμά, πώς μαγειρεύονται τα ρεβίθια; ήταν ο τίτλος του άρθρου που με έκανε να κάνω τη δική μου ενδοσκόπηση και να διαπιστώσω πως, ναι, με αφορά!

Όσο και αν πιστεύουμε πως εμείς καταφέρνουμε και αντιστεκόμαστε στο χάσμα γενεών, όσο και αν νομίζουμε πως τα κάνουμε όλα καλύτερα από τη δική μας μαμά, έρχεται ένα τέτοιο άρθρο και σε κάνει να συνειδητοποιήσεις πως όσο δυναμικά και αν έχεις προσπαθήσει να απαγκιστρωθείς από τα λάθη των γονιών σου, από αυτά που δεν ήθελες να επαναλάβεις και εσύ στη δική σου ζωή, τελικά, χωρίς καν να το συνειδητοποιείς, έχεις ακολουθήσει κάποιες φορές ακριβώς τα ίδια, λάθος, βήματα!

Μπορεί να μην είναι τα ίδια ακριβώς, μπορεί να είναι παρόμοια, μπορεί να μοιάζουν, αλλά εξακολουθούν να είναι λάθη. Η ιστορία με τη μαμά που για χρόνια αρνείται πεισματικά να δώσει στην κόρη της τη συνταγή για τα ρεβίθια μπορεί να μην με εκπροσωπεί γιατί η μαγειρική στο σπίτι μας ήταν πάντα παρεΐστικη υπόθεση, όμως είμαι σίγουρη πως έχω κάνει το ίδιο ακριβώς λάθος με ένα σωρό άλλα πράγματα που, χωρίς να το συνειδητοποιώ, δεν μοιράστηκα, που ήθελα να κρατήσω μόνο για μένα, που νόμιζα πως τα κάνω καλά μόνο εγώ!

Πιστεύω πραγματικά πως ανήκω στην κατηγορία των γονιών που εμπιστεύονται πολύ τις ικανότητες του παιδιού τους, εξάλλου η κόρη μου ζει μόνη της από τα 18 της που έφυγε για σπουδές. Αναρωτιέμαι αλήθεια, γιατί μας είναι τόσο δύσκολο να αποδεχθούμε τελικά πως το παιδί μας μπορεί να τα κάνει όλα χωρίς εμάς και μάλιστα να τα κάνει καλά, ίσως και καλύτερα από εμάς. Ίσως αυτό το "χωρίς εμάς" είναι αυτό που τελικά μας κάνει να μη θέλουμε να τα δώσουμε όλα, να θέλουμε να κρατήσουμε κάτι που το κάνουμε μόνο εμείς καλά, μήπως καταφέρουμε να διατηρήσουμε την απαραίτητη παρουσία μας στη ζωή του παιδιού μας.

Τι άλλο μπορεί να είναι αυτό που, όσα χρόνια και αν περάσουν, μας κάνει να νιώθουμε πως μόνο εμείς έχουμε το know-how για κάποια σημαντικά ή ασήμαντα πράγματα, από το πώς να κάνουμε ρεβίθια μέχρι το πώς να αντιμετωπίσουμε σωστά ένα κρύωμα ή το πότε πρέπει να βάλουμε ζακέτα τελικά. Φοβάμαι πως αυτό το "μικρό" κουσούρι θα μας συντροφεύει για πάντα και πως όσο και αν προσπαθήσουμε πάντα, μα πάντα, θα υπάρχει αυτή η μοναδική, αξεπέραστη, αναντικατάστατη συμβουλή της μάνας! 

Τελικά, αποφάσισα να κάνω χούμους με τα ωραία μου μαύρα ρεβίθια. Μας αρέσει πολύ αυτή η τόσο νόστιμη αλοιφή που γίνεται πάντα ανάρπαστη. Μπορεί να συνοδεύσει τα γεύματά μας από το πρωινό μέχρι το βραδινό με άπειρους συνδυασμούς. Το καλύτερό μας χούμους με ψημένη αραβική πίτα! Νόστιμο και βελούδινο με υπέροχες κριτσανιστές πιτούλες, τέλειο! Δεν θα πούμε όχι και στα λαχανικά με χούμους όπως και σε ένα σωρό άλλα ψωμάκια και συνδυασμούς.

Επίσης, είχα και αρκετά ώριμα αβοκάντο και μπόλικο κόλιανδρο. Μόλις σήμερα διαπίστωσα πόσο πολύ αγαπιούνται όλα αυτά τα υλικά. Ένα χούμους με μαύρα ρεβίθια και dip αβοκάντο με κόλιαδρο! Απλά υπέροχο!