Μπήκε ο Απρίλης και σαν πρωταπριλιάτικο αστείο έφερε μαζί του τις πρώτες πραγματικά φωτεινές και ηλιόλουστες μέρες. Ίσως να μου φάνηκε τόσο έντονη η διαφορά και λόγω της αλλαγής της ώρας, πάντως ξαφνικά αισθάνθηκα σαν να ξυπνάω από χειμερία νάρκη.

Την ώρα που ακόμη έχω ξύλα στο καλάθι δίπλα στο τζάκι μας, ένιωσα πως θέλω να ανοίξω όλα τα παράθυρα και τις πόρτες και να αφήσω το φως, την άνοιξη, τον φρέσκο αέρα να μπει μέσα. Μου ήρθε η διάθεση να σκαλίσω τις γλάστρες μου και να βάλω ανοιξιάτικα λουλούδια, να ανακατέψω τις ντουλάπες με σκοπό να ξεφορτωθώ τα χοντρά πουλόβερ και στη θέση τους να ανασύρω όλα τα παλ, τα μπεζ, τα ροζ ανοιξιάτικα ρούχα μου! Τέτοια ενέργεια μου έδωσαν οι πρώτες ζεστές ανοιξιάτικες μέρες!

Από μικρή θυμάμαι πως αυτή η περίοδος ήταν η αγαπημένη μου. Η άνοιξη, η αναμονή του Πάσχα αλλά και του καλοκαιριού που τόσο ανυπόμονα περίμενα. Είχε μια ιεροτελεστία, μια προσδοκία, ανυπομονησία αλλά και καρτερικότητα όλο αυτό. Αγαπώ όλη τη διαδικασία της Σαρακοστής από τότε και συνεχίζω να την αγαπώ. Έχω τόσες μνήμες από γεγονότα, ανθρώπους, μυρωδιές ανακατεμένες με λιακάδες και ανοιξιάτικα ψιλόβροχα. Τόσες εικόνες. Η όλη διαδικασία ήταν για μένα ιερή, όχι απαραίτητα γιατί καταλάβαινα τη θρησκευτική της σημασία ως παιδί, αλλά γιατί την ένιωθα σαν μια σύνδεση με τις ρίζες μου, μια παράδοση που μου ανήκε και της ανήκα. Χωρίς καμία αμφισβήτηση, χωρίς κανένα γιατί.

Ήταν και η άνοιξη και η ζέστη που έφερναν ένα σωρό αλλαγές. Για μένα ένα από τα σημαντικότερα πράγματα και πρώτη μου προτεραιότητα σαν παιδί ήταν να ξεφορτωθώ τα ζεστά, βαριά χειμωνιάτικα ρούχα, να βγάλω τις κάλτσες και να τριγυρνάω ξυπόλυτη. Τότε για μένα ερχόταν το πραγματικό καλοκαίρι και αυτό γινόταν και επισήμως, κατά τις καταγραφές μου, σχεδόν πάντα στη γιορτή του παππού μου τον Μάιο. Θα φορούσα τα καινούργια μου πασχαλινά παπούτσια, χωρίς κάλτσες παρακαλώ! Πείτε μου αλήθεια, πόση ευτυχία μπορούν να φέρουν τέτοια μικρά πράγματα. Ακόμη και σήμερα νιώθω την ίδια ευτυχία όταν για πρώτη φορά φοράω τις havaianas μου.

Με όλη αυτή την πολυπόθητη θετική ενέργεια που μου έφερε ο Απρίλης, έχω πολλή όρεξη και νιώθω απίστευτα δημιουργική. Θέλω να φτιάξω κάτι πολύ νόστιμο και όμορφο, άλλωστε έρχεται και το Σαββατοκύριακο και πάντα μας προδιαθέτει για κάτι ελαφρώς πιο γκουρμεδιάρικο.

Χτένια, μεγάλη αγάπη, και όχι μόνο για τα χτένια αλλά γενικά για όλα τα όστρακα, ακόμη και τα πιο περίεργα, αυτά που δεν τα πολυπροτιμούν οι περισσότεροι. Και τα θαλασσινά φυσικά! Όλα. Ειδικά τα χτένια όμως έχουν αυτά τα τόσο μεγαλόπρεπα, πανέμορφα κοχύλια που από μόνα τους τοποθετούνται σε μια άλλη ξεχωριστή, ιδιαίτερα εκλεπτυσμένη κατηγορία.

Και φυσικά τα όστρακα αυτόματα σημαίνουν καλοκαίρι, ένας απόλυτα φυσικός συνειρμός. Ελαφριά, δροσερά πιάτα, κάποια τρώγονται ακόμη και ωμά, σε πηγαίνουν κατευθείαν στο καλοκαιράκι, στην Ελλάδα, σε κάποιο ταβερνάκι κοντά στη θάλασσα, σε απόλυτα καλοκαιρινή τελετουργία και απόλαυση. Μου φαίνεται πολύ μαγική και εξωπραγματική αυτή η εικόνα για την ώρα αλλά θέλω να την κρατήσω στο μυαλό μου σαν οδηγό, σαν στόχο μου, σαν το πιο απόλυτο όνειρο και επιθυμία μου για το προσεχές μέλλον.

Τα όστρακα λένε πως "γεμίζουν" τον χειμώνα, γι'αυτό και η αλιευτική περίοδος αρχίζει από τώρα και συνεχίζεται όλο το καλοκαίρι. Βρήκα τα πρώτα χτένια και κάνω την αρχή. Δε θέλουν πολλή ώρα, δε θέλουν πολλά υλικά. Σήμερα τα κάνω ψητά, όπως μας αρέσουν περισσότερο, με λίγο σκορδάκι, lime, κόλιανδρο και σχοινόπρασο, και είναι έτοιμα να στολίσουν τη bruschetta μου. Είναι από τα πιο νόστιμα, όμορφα αλλά και εντυπωσιακά starters που μπορείτε να φτιάξετε!