Πρέπει να έχω κάνει το καλύτερο κέικ ever! Και πιστέψτε με, το λέω εγώ που σας εχω δηλώσει επισήμως τόσες φορές πως τα γλυκά δεν είναι το φόρτε μου! Η κόρη μου πάντα με πείραζε και μου έλεγε πως τελικά δεν πρέπει να έχω κάνει κανένα σωστό κέικ στη ζωή μου. Ξέρετε, από αυτά τα ωραία, τα φουσκωτά, τα τέλεια που συνοδεύουν τα παιδιά μας σε όλη τους την παιδική ηλικία! Και δεν έχει άδικο.

Και όχι πως δεν προσπαθούσα αλλά... Θα άνοιγα τις συνταγές με τα κέικ για να διαλέξω το κατάλληλο κάθε φορά για την περίσταση και θα κατέληγα να κάνω μια απολύτως ίδια, κάθε φορά, δική μου παραλλαγή. Γιατί? Μόλις έβλεπα τις δοσολογίες, τα 350γρ ζάχαρης και τα αντίστοιχα συνήθως σε δοσολογία βουτύρου, με έπιανε τρόμος! Ήμουν πάντα της άποψης πως δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να φορτώσεις την καθημερινή διατροφή ενός παιδιού με τόσο μεγάλες ποσότητες ζάχαρης και λιπαρών. 

Δεν πιστεύω πως παθαίνει κανείς απολύτως τίποτα από ένα σωστό κέικ με τις σωστές αναλογίες ζάχαρης! Όταν αυτό γίνεται μία στις τόσες. Όταν όμως αυτές οι δόσεις μπαίνουν στο καθημερινό διατολόγιο ενός παιδιού, θεωρώ πως λειτουργούν αρνητικά και προσθετικά. Εκτός του ότι η υπερβολική δόση ζάχαρης και λιπαρών βλάπτουν, χτίζουν και μια συνήθεια αρκετά δυνατή και εθιστική. Επίσης, νομίζω πως τα παιδιά θα φάνε αυτό που τελικά θα βρουν στο σπίτι. Εάν δεν βρουν τόνους από καραμελοσοκοφρετογλειφιτζούρια, απλά δεν θα τα αναζητήσουν. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν θα τα φάνε ποτέ αλλά θα υπάρχει για αυτό μια περίσταση που θα την ορίσουν οι γονείς και έτσι θα δημιουργηθούν σαφή όρια για το τι τρώμε και πότε. 

Στα χρόνια που μεγαλώσαμε εμείς, αλλά και πολλά από τα παιδιά μας, το γλυκό λειτουργούσε σαν μια επιβράβευση για να πει ένα παιδάκι ένα ποίημα μπροστά σε όλη την οικογένεια, να κάνει σωστά τα καθήκοντά του, να μαζέψει το δωμάτιό του, να διαβάσει ή ακόμη και να φάει το καθημερινό φαγητό του! Κάνε αυτό και θα σου δώσω το γλυκό! Ευτυχώς, βλέπω και χαίρομαι πολύ πως, ιδίως σε νεαρά ζευγάρια, η νοοτροπία αυτή έχει εκλείψει και πως τα γλυκά και η υπερβολική χρήση ζάχαρης τυγχάνουν ιδιαίτερης προσοχής.

Έχοντας λοιπόν αυτές τις ανησυχίες και θέλοντας να κάνω το πιο σωστό για το δικό μου παιδί, θα έπαιρνα τη συνταγή, θα έκλεβα στη ζάχαρη, θα έκλεβα από το βούτυρο, κάπου θα το αντικαθιστούσα με ελαιόλαδο, θα έβαζα περισσότερα μήλα ή καρότα από όσα όριζε η συνταγή.. Έτσι, όπως καταλαβαίνετε, γινόταν μεν ένα κέικ αλλά όλα αυτά είχαν και έναν αντίκτυπο στη γεύση αλλά και στην εμφάνιση. Δεν ήταν το τέλειο κέικ.

Με τα χρόνια όμως τα υλικά βελτιώθηκαν, ήρθαν καινούργια, μάθαμε περισσότερες καινούργιες παραλλαγές και σήμερα είναι πιο εύκολο να πετύχει κανείς ενα εντυπωσιακό αποτέλεσμα χρησιμοποιώντας πιο υγιεινά υλικά.

Σήμερα μάζεψα υπέροχα φρέσκα μήλα από τα δέντρα μας. Πολύχρωμα! Αν και δεν ήταν ακριβώς η χρονιά τους, είναι τόσο νόστιμα και αρωματικά. Και τι φθινόπωρο θα ήταν αυτό χωρίς ένα "σωστό" κέικ μήλου? Έψαχνα αυτές τις μέρες τι θα ήταν αυτό και απλά τίποτα δεν μου κολλούσε. Τελευταία στιγμή, φεύγοντας για το βουνό, πήρα μαζί μου όσα σχετικά υλικά υπήρχαν στο σπίτι. Και ξεκίνησα τη συνταγή χωρίς να ξέρω ακριβώς πώς θα είναι, φωτογραφίζοντας, όπως πάντα, πρώτα  τα μήλα μου!

Το έλεγαν οι παλιές νοικοκυρές, "σήμερα η πίτα μου δεν πέτυχε" ή "σήμερα το χοιρινό έγινε λουκούμι"! Και υπάρχει αυτό, αλήθεια, κάτι συμβαίνει με αυτό το "σήμερα", με το timing. Υπάρχουν μέρες που δεν κάνεις κάτι το διαφορετικό, απλώς έτσι δένουν τα υλικά, ίσως εσύ έχεις περισσότερη αγάπη και μεράκι για αυτό που κάνεις, ίσως περισσότερο χρόνο, ίσως να είσαι πιο χαλαρός.. Και βγαίνει ένα αριστούργημα!

'Εχω προσέξει πως ό,τι μαγειρεύω στο βουνό, παρόλο που έχω λιγότερες ανέσεις και ευκολίες, βγαίνει πιο νόστιμο. Ακόμη και οι φωτογραφίες από τα πιάτα μου αρέσουν περισσότερο. Θαρρείς πως συμβάλλουν και άλλα πράγματα στη μαγειρική, εκτός από τα υλικά, πέρα από σένα. Η φύση, τα χρώματα, τα φρέσκα υλικά, το ότι χαλαρώνεις και απλά πατάς στο χώμα.. Ίσως. Πάντως συμβαίνει.

Σήμερα το λιπαρό στοιχείο στο κέικ μου είναι λάδι καρύδας, για πολλοστή φορά. Φρέσκα αυγουλάκια από τις κότες μας, ζάχαρη σκούρη και λίγη κρυσταλλική, με το μάτι (ελπίζω να βγάλω σωστή τη συνταγή για το blog), κανέλα, βανίλια, καρύδια τριμμένα, μήλα με φλούδες... Αυτά τα τόσο απλά υλικά, χτυπημένα με ένα αρχαίο μίξερ χειρός και ψημένα σε έναν παλιό φούρνο, μου έδωσαν το πιο υπέροχο, ζουμερό, αρωματικό κέικ που έχω κάνει ποτέ! Άμα σας λέω εγώ πως είναι και το timing!