Όταν ήμουν μικρή κρατούσα ημερολόγιο και ξέρω φυσικά πως δεν ήμουν η μόνη. Μου άρεσε πολύ να γράφω και να αποτυπώνω στο χαρτί τις σκέψεις μου. Το να καταθέτω σε ένα χαρτί τα διάφορα συμβάντα, να κάθομαι και να τα βλέπω από απόσταση, λειτουργούσε θεραπευτικά, λυτρωτικά για μένα. Λάτρευα και ακόμη λατρεύω το φρεσκοξυσμένο μολύβι και την πένα με την οποία γραφάμε τις εκθέσεις στο σχολείο.

Πολλές φορές το ημερολόγιο ήταν ένα απλό τετράδιο. Τα αγαπημένα μου όμως ήταν αυτά τα ειδικά με το κλειδάκι -μην γελάτε, ξέρω πως όλοι τα είχαμε κάποια στιγμή- που σου έδιναν την εντύπωση πως τα μυστικά σου, οι σκέψεις σου θα μείνουν εκεί, βαθιά κρυμμένες, ασφαλείς. Θυμάμαι ακόμα και κάποια τέτοια τετράδια με κλειδάκι και επένδυση χρωματιστής "γούνας", το δικό μου ήταν φουξ!! Το απόλυτο kitschy gadget!

Nομίζω πως το να γράφω και να καταθέτω την ψυχή μου με βοήθησε πολύ στη ζωή μου, μπορεί να ήταν και σωτήριο ορισμένες φορές. Κάποια στιγμή σταμάτησα να γράφω και ξαναέπιασα το αγαπημένο μου καλοξυσμένο μολύβι όταν άρχισα να γράφω για το blog. Πολλοί μου είπαν πως δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να γράφεις, πως πλέον κανένας δεν διαβάζει, πως διανύουμε την εποχή της εικόνας και του γρήγορου scroll down. Φτάνει να έχεις καλή φωτογραφία που θα κερδίσει και θα ισοπεδώσει τα πάντα. Και νομίζω πως ναι, η εικόνα κερδίζει, πράγματι. Όμως εγώ συνέχισα να γράφω, και νομίζω ότι το έκανα πρώτα για μένα! Εγώ είχα την ανάγκη να δω τις σκέψεις μου ξανά αποτυπωμένες στο χαρτί. Κάπως σαν το blog να έγινε το καινούργιο μου ημερολόγιο. Ανοιχτό αυτή τη φορά, χωρίς κλειδάκι, σε άλλη μορφή.

Κάπως μου αρέσει εκεί ανάμεσα στις φωτογραφίες και τη μαγειρική να μιλάμε κιόλας, να επικοινωνούμε. Σαν να ήμασταν και να μαγειρεύαμε στην κουζίνα μαζί. Σαν να υπάρχει πάντα ένα stοry πίσω από κάθε μπουκιά. Και η επικοινωνία αυτή είναι διαδραστική, λες αλλά ακούς κιόλας, δίνεις και παίρνεις πίσω. Έχει δράση και αντίδραση. Κάποιες φορές μπορεί να διαβάσεις και κάτι με το οποίο ίσως και να μην συμφωνείς, να ακούσεις μια διαφορετική άποψη, μια κριτική!

Καθώς εκθέτω τις σκέψεις μου καθημερινά και τις μοιράζομαι μαζί σας αλλά και τη μαγειρική μου και τη φωτογραφία μου, καταλαβαίνω πως δεν είναι δυνατόν να αρέσουν σε όλους. Με δεδομένο πως δεν είμαι chef, ούτε φωτογράφος αλλα ούτε και συγγραφέας, είναι λογικό πως θα δεχθώ, εκτός από τα like, και κάποια διαφορετική σκέψη, γνώμη ή ακόμα και κριτική. Κάτι που θα τσιγκλίσει τον προβληματισμό μου. Πόσο έτοιμη είμαι να ακούσω κάτι διαφορετικό, πόσο ανοιχτή είμαι στην κριτική αγαπημένο μου ημερολόγιο?

Καταλήγω στο ότι είμαι έτοιμη να ακούσω την κάθε διαφορετική άποψη γιατί τη σέβομαι απεριόριστα, και όχι μόνο να την ακούσω, αλλά να της δώσω χώρο και χρόνο, να τη σκεφτώ, να της απαντήσω. Να αντλήσω και να πάρω ό,τι καλύτερο μπορώ σε γνώση και συμβουλή με σκοπό να βάζω κάθε μέρα ένα μικρό λιθαράκι στη δική μου βελτίωση. Θα είμαι ακόμα πιο χαρούμενη, αγαπημένο μου ημερολόγιο, εάν η κάθε διαφορετική άποψη, η οποιαδήποτε επικοινωνία εκφράζεται με ευγένεια και σεβασμό, δύο έννοιες πολύ σημαντικές για μένα.

Ας επιστρέψουμε όμως στη μαγειρική! Σήμερα έχω βύσσινα από τα δικά μας δέντρα! Είναι πολύτιμα γιατί είναι λίγα φέτος. Οι απότομες, υψηλές θερμοκρασίες δεν τους έκαναν καλό, και τα έριξαν κάτω μέσα σε δύο μέρες. Προλάβαμε πολύ λίγα.

Το δέντρο της βυσσινιάς ξυπνά πολύ όμορφες μνήμες. Θυμάμαι πως ο παππούς μου είχε βυσσινιές. Καθώς του έκανα παρέα όταν φρόντιζε τον κήπο του, μου μάζευε ώριμα βύσσινα. Όσο λαχταριστά, βαθυκόκκινα ήταν, τόσο ξινή μου φαινόταν η γεύση τους. Βλέποντας προφανώς τη φάτσα μου να "ξινίζει" καθώς έτρωγα, μου είπε πως είχε σκεφτεί την τέλεια συνταγή. Βάζαμε τα βύσσινά μας σε μπολάκια με ζάχαρη και τα αφήναμε στο ψυγείο να παγώσουν. Ακόμη μας θυμάμαι να καθόμαστε, παρέα, στα σκαλιά του σπιτιού το σούρουπο και να τρώμε το γλυκό μας βύσσινο. Μικρές, απλές, όμορφες στιγμές. Το φαγητό είναι μνήμες!

Σήμερα, με τα λιγοστά μου βύσσινα, θα φτιάξω κάτι πολύ σίγουρο και πολύ νόστιμο. Την πιο απλή τάρτα με βύσσινα! Συνταγή από μία πολύ αγαπημένη μου φίλη. Είναι αυτό το άγλυκο γλυκό που εγώ λατρεύω -αλλά δυστυχώς και όλοι οι υπόλοιποι- για αυτή την υπέροχη ξινούτσικη γεύση του! Συνήθως κάνω διπλή τη δόση της τάρτας γιατί εξαφανίζεται πάντα στο τσαφ. Έχω δοκιμάσει να κάνω το ίδιο γλυκό με κεράσια. Λυπάμαι κερασάκια μου, σας αγαπώ, αλλά καμία σχέση! Εάν σας βρίσκονται λίγα βύσσινα, επενδύστε σίγουρα σε αυτή τη φανταστική τάρτα. Οι μετοχές σας θα εκτιναχθούν!