Είναι κάποιες γεύσεις που σε πηγαίνουν κατευθείαν πίσω στην παιδική ηλικία και συνειρμικά μαζί τους φέρνουν κι ένα σωρό μνήμες, ιστορίες, γεγονότα. Τίποτα δεν υπάρχει από μόνο του. Ακόμη και μια γεύση είναι πάντα συνδεδεμένη με στιγμές, ανθρώπους, με συναισθήματα. Κάπως αλληλένδετα είναι όλα.

Παρόλο που φτιάχνουμε συχνά πιάτα από την κουζίνα της Σερβίας, όποτε πηγαίνω εκεί παρασύρομαι τόσο από τις γεύσεις και σαν να έχω πάθει στερητικό σύνδρομο, θέλω να τα δοκιμάσω όλα, ξανά! Είναι κάποια πιάτα στανταράκια που είναι αγαπημένα μου, μεταξύ αυτών και η κλασική σερβική πίτα, gibanica. Πρέπει να πω πως έχω τεράστια αδυναμία σε όλες τις πίτες του κόσμου και σε ό,τι έχει να κάνει με φύλλο! Νομίζω τα είπα όλα.

Είναι η πίτα σήμα κατατεθέν της σερβικής κουζίνας. Σερβίρεται από το πρωί σε όλα τα γεύματα -καταλαβαίνετε τη χαρά μου- αλλά θα τη βρείτε να προσφέρεται και κομμένη σε ομοιόμορφα, τετράγωνα κομμάτια και σε πολύ καλά σερβικά εστιατόρια. Κάτι σαν ένα gourmet πιάτο. Είναι σαν να τη βλέπω μπροστά μου ζεστή να αχνίζει πάνω σε ένα όμορφο ξύλινο plateau.. Και πράγματι σερβίρεται ζεστή με ένα τύπου κεφίρ ή ξινόγαλα, αλλά και κρύα θεωρείται μεγάλη λιχουδιά.

Μια παρόμοια πίτα εδώ στην Ελλάδα τη λέμε και "πίτα της τεμπέλας" γιατί γίνεται με έτοιμα φύλλα και είναι έτοιμη στο λεπτό. Τα υλικά είναι πολύ συγκεκριμένα και είναι αδύνατον να πάει κάτι λάθος.

Όπως είπα και πριν, αυτή η πίτα μου φέρνει ένα σωρό αναμνήσεις. Το έχω ξαναπεί πως το γράψιμο και το blog λειτουργούν για μένα σαν ένα ημερολόγιο όπου μπορώ να ανοίξω την ψυχή μου. Λειτουργούν θεραπευτικά, απελευθερωτικά. Και πάμε πάλι πίσω στο χρόνο.

Αυτή η πίτα σήμερα φτιάχνεται με έτοιμα ήδη ψημένα φύλλα τα οποία μπορεί κανείς εύκολα να βρει στα περισσότερα παντοπωλεία αλλά και κάποια σούπερ. Όταν ήμουν μικρή, η γιαγιά μου έφτιαχνε αυτή την πίτα σίγουρα μία φορά την εβδομάδα και συνήθως την Κυριακή. Άνοιγε η ίδια τα φύλλα και τα έψηνε πάνω στη μαντεμένια πλάκα του παλιού ξυλόφουρνου, μια σόμπα που εδώ στην Ελλάδα τη λένε και μασίνα. Έψηνε τα φύλλα και τα στοίβαζε στην άκρη για να φτιάξει την πίτα. Ακόμη έχω στη μνήμη μου το άρωμα της ζύμης καθώς ψηνόταν πάνω στην καυτή πλάκα. Κι εγώ από δίπλα, η ουρά της γιαγιάς μου, φυσικά βοηθούσα.

Περίμενα υπομονετικά να ανοίξει όλα της τα φύλλα και καθώς ήξερε την αδυναμία μου, θα έφτιαχνε πάντα κι ένα για μένα, σαν αντάλλαγμα για την "πολύτιμη" βοήθειά μου. Ήταν για μένα η απόλυτη λιχουδιά! Το ζεστό ακόμη φύλλο πίτας τυλιγμένο σε ρολό με καϊμάκι (ένα τοπικό τυρί κρέμα). Έλιωνε και έτρεχε το καϊμάκι μέσα από τη ζεστή πίτα, γινόμουν χάλια εγώ αλλά έτρωγα ό,τι πιο νόστιμο υπήρχε!

Η σέρβικη gibanica φτιάχνεται συνήθως με αρκετά αυγά και υγρή σόδα και αυτό την κάνει αρκετά πλούσια και φουσκωτή στην εμφάνιση. Αυτό φυσικά την κάνει να διαφέρει και από την ελληνική πίτα της τεμπέλας. Σήμερα κάνω την αγαπημένη μου gibanica στη μορφή ενός ωραίου, αφράτου, αλμυρού panettone. Της ταιριάζει πολύ αυτό το σχήμα, το έχω κάνει πολλές φορές και είναι πολύ εντυπωσιακό σαν αποτέλεσμα. Τολμήστε να το εντάξετε ακόμη και στα πιο επίσημα τραπέζια σας σαν starter.