Συνήθως μου είναι πολύ εύκολο να γράψω τα άρθρα μου. Από μικρή αγαπούσα πολύ το χαρτί και το μολύβι. Μου ήταν πολύ οικείο το να γράψω και να αποτυπώσω στο χαρτί τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου, αυτά που μου συμβαίνουν, αυτά που με κάνουν να χαίρομαι και αυτά που με λυπούν. Αυθόρμητα και ειλικρινά. Μάλιστα για πολλά χρόνια ήταν η αγαπημένη μου συνήθεια.

Η αυξημένη ταχύτητα της καθημερινότητας που ήρθε με τα χρόνια, διέκοψε αυτή την ανάγκη και τη χρόνια συνήθεια. Ίσως να έπαψε να είναι και τόσο μεγάλη ανάγκη και να πήραν άλλες προτεραιότητα για κάποιο διάστημα. Οι ανεξέλεγκτοι ρυθμοί που παίρνουν οι ζωές μας πολλές φορές δεν αφήνουν περιθώρια για ορισμένες πολυτέλειες. Κάποιες ανάγκες γίνονται "περιττές". Ήρθε η στιγμή και η ανάγκη να κρατάω και πάλι ένα καλοξυσμένο μολύβι στα χέρια μου και να ξαναγράφω στο τετράδιο μου τις σκέψεις μου. Ήρθε σαν ανάγκη για εξομολόγηση, για ξαλάφρωμα. Ίσως και να είναι μια προσπάθεια να δω τα συναισθήματά μου γραμμένα, να τα κοιτάξω από μακριά, να τα παρατηρήσω σαν τρίτος, έξω από μένα.

Οι μέρες που ζούμε, -μόλις κλείνει η πρώτη εβδομάδα του 2ου lockdown- και με τα όσα πρωτόγνωρα συμβαίνουν γύρω μας, με γεμίζουν περίεργα, αλλοπρόσαλλα συναισθήματα. Και φαντάζομαι πως δεν είμαι η μόνη. Το βλέπω, το αφουγκράζομαι πως γύρω μου οι πολύ δικοί μου άνθρωποι, οι φίλοι, οι γνωστοί, όλοι νιώθουν το ίδιο κρύο μούδιασμα. Σαν καλομαθημένοι που ήμασταν, είχαμε τη συνήθεια να απαιτούμε να ξέρουμε με κάθε λεπτομέρεια τι μας συμβαίνει και γιατί. Κάτι το οποίο ανατρέπεται δραματικά για πρώτη φορά. Κανένας δεν ξέρει τι να περιμένει από την κατάσταση που ζούμε, πόσο θα διαρκέσει και πού βρίσκεται η άκρη του τούνελ. Ολόκληρη η ανθρωπότητα σε lockdown. Με μόνο 6 αιτίες κίνησης και μετά από sms. Είναι αλήθεια σαν να βλέπεις ταινία και δεν είναι από εκείνες που εγώ αγαπώ να βλέπω.

Μέρες σαν κι αυτές, όταν νιώθω αυτό το μούδιασμα, αυτή την ανασφάλεια να με κυκλώνει, κάνω αυτό που με χαλαρώνει και με εκτονώνει περισσότερο. Μαγειρεύω. Μου αρκεί να κλειστώ στην κουζίνα, να μαγειρέψω, να φωτογραφίσω, να στολίσω πιάτα, να καλμάρω.

Η σημερινή μου ψυχοθεραπεία στην κουζίνα έχει μελιτζάνες και μια συνταγή απίστευτα απλή. Μελιτζάνες, οι αγαπημένες, από τα πιο λατρεμένα λαχανικά στην κουζίνα μου. Αν και έχουμε για τα καλά μπει στο φθινόπωρο, βρίσκουμε ακόμη καταπληκτικές μελιτζάνες, και έχω μπόλικες τέτοιες στο ψυγείο μου.

Αυτό που λατρεύω στη μελιτζάνα είναι πως μεταμορφώνεται με εκπληκτική ικανότητα ανάλογα με το πώς μαγειρεύεται. Έχει τη δυνατότητα να δώσει πολύ γευστικά ταπεινά πιάτα αλλά και να πρωταγωνιστήσει σε συνταγές με gourmet-διάρικες αξιώσεις. Από μια απλή αλλά απίστευτα νόστιμη μελιτζανοσαλάτα μέχρι ένα ζυμαρικό, λαζάνια με μελιτζάνες και μοτσαρέλα... H γκάμα είναι τεράστια.

Έτσι, οι συνταγές που αγαπώ να κάνω με μελιτζάνες είναι άπειρες. Πάντα προσπαθώ να το τερματίσω και να βρω όσους περισσότερους τρόπους μπορώ ώστε να παρατείνω την ύπαρξή τους στο τραπέζι μας. Και νομίζω πως τα καταφέρνω.

Η μελιτζάνα αγαπάει το σκορδάκι της, το καλό λάδι και φυσικά τα αρωματικά. Ένας πολύ απλός τρόπος να απολαύσετε το υπέροχο αυτό λαχανικό είναι να το ψήσετε στη σχάρα. Χαράξτε τις ομοιόμορφα, αλατίστε τις, αλείψτε τις με ελαιόλαδο και ψήστε τις και από τις δύο πλευρές. Λίγο θυμαράκι, λίγο ξερό ξινότυρο και το γεύμα σας με μελιτζάνα είναι έτοιμο.