Πάντα μου παίρνει πολύ χρόνο για να γράψω για τα Travel for food ταξίδια μου. Ίσως άργησα να γράψω περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Συνήθως γυρίζω έχοντας εξαντλήσει όλες μου τις δυνάμεις στην προσπάθειά μου να τα κάνω όλα και να μην χάσω ούτε λεπτό. Με τις αποσκευές πάντα υπέρβαρες από props, πιατάκια, τραπεζομάντηλα, βαζάκια με σάλτσες, αλάτια... Αλλά δεν φταίει αυτό. Είναι τόσες πολλές οι καινούργιες εικόνες, τα συναισθήματα, τα πρόσωπα, οι στιγμές, η χαρά που χρειάζομαι χρόνο για να καταλαγιάσει όλο αυτό το υλικό, όλα τα καινούργια δεδομένα, να ηρεμήσουν μέσα μου για να μπορέσω να τα διαχειριστώ. Συν φυσικά και τις εκατοντάδες φωτογραφίες που περιμένουν υπομονετικά τη σειρά τους.. Αυτό το ταξίδι ήταν μια έκπληξη, μου έδωσε τόσα πολλά, ίσως παραπάνω κι από αυτά που περίμενα για να πω την αλήθεια. Εικόνες, συναισθήματα στο full!

Κάπως έτσι, πέρασαν 11 μήνες, με άλλα workshops να μεσολαβούν σε αυτό το διάστημα, για να μπορέσω να πάρω το μολύβι και να αρχίσω να γράφω για το πενθήμερο ταξίδι μου στην Προβηγκία και το Forage Feast Photography της Ruth Ribeaucourt (νομίζω πως ποτέ δεν θα το πω σωστά)! Παρόλο που ξεκίνησε με μεγάλο ενθουσιασμό, η αναμονή του ταξιδιού στέφθηκε από πολλές αναποδιές, δικές μου, για να καταλήξει σε ένα από τα ωραιότερα retreat που έχω ζήσει. Και όλα αυτά, thanks to Ruth!

Η Ruth Ribeaucourt, Irish born but French at heart, όπως η ίδια χαρακτηρίζει τον εαυτό της, είναι μια γυναίκα δυναμίτης! Πολυπράγμων, δεν θα μας έφταναν οι σελίδες για να γράψω όλες τις δραστηριότητές της, αλλά και founder του The French Muse (The French Muse). Σε ένα ταξίδι της ερωτεύτηκε τρελά την Προβηγκία αλλά και έναν Γάλλο, και έτσι ρίζωσε για πάντα εκεί. Πάντα χαμογελαστή, γεμάτη χαρά και μια απίστευτη ενέργεια. Μέσα από το The French Muse θέλησε να μοιραστεί αυτό που αγάπησε με τον κόσμο που επισκέπτεται την Προβηγκία, να δώσει ψυχή στο ταξίδι τους, να γνωρίσουν την αληθινή Προβηγκία, τα κρυφά μυστικά της, αυτά που μόνο οι ντόπιοι ξέρουν. Να τους μυήσει στην τοπική κουζίνα, στις υπαίθριες αγορές, στα παλαιοπωλεία, να γνωρίσουν τους καλλιτέχνες της περιοχής... Είναι πραγματικά ένας θησαυρός γνώσεων. Αλλά το πιο σημαντικό είναι πως αυτό το κορίτσι έχει ψυχή! Ξέρει πώς να δημιουργεί δεσμούς, πώς να ενώνει ανθρώπους. Κάνει τη δουλειά της τόσο σωστά και επαγγελματικά και συγχρόνως έχει τέτοια ζεστασιά και χαρά στο πρόσωπό της, σαν να ταξιδεύει και η ίδια! Θα ήθελα να ακολουθώ για πάντα όλα τα retreat που οργανώνει!

Η βάση μας θα ήταν η υπέροχη περιοχή του Luberon και συγκεκριμένα το Saignon. Όταν το αντίκρισα, έμεινα άφωνη, ήταν love at first sight! Kαι δεν σταμάτησα να ερωτεύομαι εκεί. Τα πράγματα γίνονταν όλο και καλύτερα. Θα μέναμε στο Chambre Avec Vue House (Chambre avec vue), ένα πανέμορφο, γραφικό κτίριο που ανήκει στην οικογένεια Jaccaud, ένα ζευγάρι, λάτρεις της τέχνης και συλλέκτες έργων μοντέρνας τέχνης. Το τεράστιο σπίτι τους για πολλά χρόνια φιλοξενούσε καλλιτέχνες, ζωγράφους, γλύπτες και εικαστικούς οι οποίοι έμεναν στο Saignon και δημιουργούσαν με φόντο αυτό το ειδυλλιακό τοπίο. Ήταν μια αληθινή gallery τέχνης. Χωρίς λόγια, τριγυρνούσα στους χώρους προσπαθώντας να χωρέσω την τόση ομορφιά.

Και φυσικά το Dream Team των δασκάλων μας ήταν απίστευτο. Θα ξεκινήσω με την Valeria Νecchio (Valeria Necchio), blogger που ακολουθούσα και θαύμαζα χρόνια τώρα. Ήταν αρχικά και η αιτία που βρέθηκα σε αυτό το ταξίδι. Λατρεύω το υπέροχο στιλ των φωτογραφιών της αλλά και τη μοναδική της πένα. Πολλές φορές έχω χαθεί διαβάζοντας τα υπέροχά της κείμενα. Ήταν, θέλω να το ομολογήσω, μια σοβαρή επιρροή για μένα ο γραπτός της λόγος όταν έψαχνα για το τι και το πώς θα ήθελα να γράφω εγώ. Ήμουν πολύ χαρούμενη που επιτέλους γνώριζα το υπέροχο αυτό κορίτσι από το Veneto της Ιταλίας. Η δεύτερη δασκάλα φωτογραφίας δεν ήταν άλλη από την Aimee Twigger (Twiggstudios). Η γλυκύτατη Aimee κέρδισε τις καρδιές μας! Απίστευτα ταλαντούχα φωτογράφος αλλά και food blogger. Έκτοτε δεν χάνω κανένα post της, είναι αληθινή πηγή έμπνευσης για μένα. Η Valeria και η Aimee  θα δίδασκαν όλα τα session που είχαν να κάνουν με το food photography και food styling. Light, chiaroscuro photography, visual story telling, tips, props... Καθημερινά έστηναν ακούραστα υπέροχα σκηνικά, εντός και εκτός των τοίχων, κυνηγώντας το πιο τέλειο φως και χρησιμοποιώντας τα πιο όμορφα props που έχω δει. 

Η Nora Jaccaud έγινε διάσημη από το project της "Human Postcards - Everyone is a story" (Human Postcards). Ένα ευφυέστατο project που επινόησε η ίδια. Μικρές συνεντεύξεις, μόλις ενός λεπτού, είναι αρκετές για τη Nora να βγάλει τα εσώψυχα του ανθρώπου που έχει απέναντι της. Ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο για να συναντήσει ανθρώπους και να γράψει σε video του ενός λεπτού την ιστορία τους. Η Nora έβαλε τα δυνατά της να μας μυήσει στον κόσμο του video και μας έδειξε πώς να φτιάξουμε ένα τέτοιο, ενός λεπτού story. Μοναδική εμπειρία. Η τέταρτη δασκάλα μας ήταν η Γαλλίδα Elodie Love (@madame_love). Ήταν πραγματικά love. Ως flower stylist έκανε το πιο υπέροχο session με συνθέσεις λουλουδιών. Ο χειμώνας δεν άφηνε και πολλά περιθώρια να βρει κανείς λουλούδια στους αγρούς. Όμως η Elodie μάζεψε τα πιο υπέροχα χειμωνιάτικα forage φυτά. Οι συνθέσεις της ήταν μαγικές! Είχε απίστευτη μεταδοτικότητα και σύντομα την ακολουθήσαμε. Ο τόπος γέμισε όμορφα στεφάνια και μπουκέτα.

Φυσικά, τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε την ίδια μαγεία χωρίς καλό φαγητό! Το βαρύ αυτό έργο είχε εξ ολοκλήρου αναλάβει η chef της καρδιάς μας Giuseppina Mabilia. Μια Ιταλίδα, βέρα Βενετσιάνα, που εδώ και πολλά χρόνια ζει στην Προβηγκία. Η αγάπη της για τη μαγειρική την οδήγησε στη δημιουργία ενός εργαστηρίου μαγειρικής, το Venice en Provence (Venice en Provence). Οι γνώσεις της και οι συνταγές της με έκαναν να κρέμομαι από τα χείλη της και πέρασα πολλές ώρες στην κουζίνα μαζί της συζητώντας για την κοινή μας αγάπη για τη μαγειρική και όχι μόνο. Πέρα απ'το να μας ταΐζει, μας έκανε και μαθήματα μαγειρικής. Μια ολόκληρη μέρα την περάσαμε στο σπίτι της στο Guilt. Στήσαμε μοναδικά σκηνικά στον υπέροχο, χειμωνιάτικο κήπο της και μαγειρέψαμε στην τεράστια κουζίνα της. 

Η ομάδα δεν θα ήταν ολοκληρωμένη χωρίς την παρουσία της Zuza. Μια υπέροχη γυναίκα, γεμάτη ομορφιά, γέλιο, χιούμορ. Τη λάτρεψα. Σημαντική και η βοήθεια της Raina Stinson, ακόμη μια φωτογράφος που μας καθοδηγούσε με τις γνώσεις της και την αγάπη της για την Προβηγκία. Δεν ήταν τυχαίο, άφησε την Αμερική για να ζήσει εκεί.

Kαι φυσικά έρχεται το καλύτερο μέρος που δεν είναι άλλο από το να γνωρίζεις τους υπόλοιπους attendees! Ανθρώπους που έχουν έρθει από όλο τον κόσμο, όπως και εσύ, αναζητώντας αυτό που αγαπούν, το ίδιο με εσένα! Αυτό και μόνο είναι μια πολύ καλή αρχή για ένα perfect match! Aλλά φυσικά δεν φτάνει μόνο αυτό. Χρειάζεται η ανθρώπινη επαφή, η επικοινωνία, η χημεία μεταξύ ανθρώπων, το δέσιμο. Έχω να πω πως αυτή η ομάδα τα πήγε εξαιρετικά, μοναδικά! Δέσαμε υπέροχα μαζί! Νιώθω ευγνώμων που γνώρισα τόσο υπέροχους ανθρώπους και που ήμουν μέρος αυτής της υπέροχης παρέας. 

Παρόλο που είχαμε να κάνουμε πάρα πολλά πράγματα και τα session διαδέχονταν το ένα το άλλο, η Ruth είχε κάνει ένα μαγικό πρόγραμμα με συχνά διαλείμματα και εξορμήσεις στα πανέμορφα τριγύρω μέρη. Επισκεφθήκαμε το μεσαιωνικό χωριό Lacoste, ένα από τα πιο ψηλά σκαρφαλωμένα του Luberon. Βρήκαμε ακόμα χρόνο να επισκεφθούμε το atelier της γνωστής ζωγράφου Aurelia  Αlvarez το οποίο στεγάζεται σε ένα παλιό κτίριο του 15ου αιώνα στο Isle sur la Sorgue.

Την καρδιά μας έκλεψε φυσικά το κυνήγι της τρούφας! Με οδηγούς τους ντόπιους αγρότες και τα ειδικά σκυλιά τους, οργώσαμε τους αγρούς. Ήταν η πρώτη φορά που θα πήγαινα για κυνήγι της αγαπημένης μου τρούφας. Ήταν εντυπωσιακό! Μετά το κυνήγι πήραμε τα λάφυρά μας και πήγαμε πίσω στη βάση μας στο Saignon, όπου μας περίμενε η Giuseppina για μάθημα μαγειρικής. Το θέμα μας? Η τρούφα φυσικά. Φτιάξαμε βούτυρο τρούφας και στη συνέχεια την καταπληκτικότερη συνταγή με κοτόπουλο και τρούφα που έχω δοκιμάσει ever (θα είναι η συνταγή για το επόμενο post στο blog, ελπίζω να πετύχει)!

Όπως ανέφερα και πιο πριν, περάσαμε μια ολόκληρη μέρα στο σπίτι της Giuseppina. Ένα σπίτι από αυτά που ονειρεύεσαι, κουκλίστικο, αγκαλιασμένο από έναν πανέμορφο, χαρακτηριστικό κήπο της Προβηγκίας. Αν και ο καιρός ήταν αρκετά κρύος και υγρός, ο κήπος ήταν πανέμορφος. Τα κορίτσια έστησαν ένα υπέροχο μεσημεριανό τραπέζι για σκηνικό. Το ζωηρό, κίτρινο χρώμα της μιμόζας έκλεβε την παράσταση και έδενε τόσο όμορφα με το φυσικό τοπίο. Αψηφώντας το κρύο, φωτογραφίζαμε με τις ώρες απολαμβάνοντας τη ζεστή, χαρούμενη, φιλική  ατμόσφαιρα που είχε αρχίσει να δημιουργείται  μεταξύ μας! Το υπόλοιπο της ημέρας, το περάσαμε στην τεράστια κουζίνα της Giuseppina. Μαζεμένοι όλοι γύρω από τη νησίδα παρακολουθήσαμε ένα ακόμη cooking class που θα γινόταν και το δείπνο μας. Η ίδια αλλά και οι συνταγές της ήταν απίστευτες και νομίζω πως είχα γίνει η ουρά της στην προσπάθειά μου να μάθω όσα περισσότερα μπορούσα.

Νομίζω πως θα έπρεπε να μπω σε πολλές λεπτομέρειες όμως αυτό το κείμενο δεν θα είχε τέλος εάν περιέγραφα όλα τα υπέροχα τραπέζια μας. Από τα κορυφαία στημένα πρωινά που σχολαστικά ετοίμαζε το ζεύγος Jaccaud  μέχρι τα υπέροχα, στολισμένα μοναδικά δείπνα μας. Όμως πρέπει να γράψω για το τελευταίο μας γεύμα. Ήταν κάτι πολύ παραπάνω, ήταν εμπειρία! Βγαλμένο μέσα από παραμύθι. To concept ήταν "Venetian Feast Dinner". Το καταπληκτικό σκηνικό στήθηκε από ένα υπέροχο ζευγάρι, την Valerie και τον Sebastian, ιδιοκτήτες της gallery Ad Libitum. Σε μια από τις ωραιότερες αίθουσες του κτιρίου, μετακόμισε η Βενετία! Πρέπει να κουβάλησαν το μισό τους μαγαζί. Επιστρατεύτηκαν παλιοί καθρέφτες, καταπληκτικά παλιά βελούδα, μοναδικά υφάσματα και αντικείμενα.. Τα τραπέζια στρώθηκαν με τα πιο τέλεια παλιά, χοντρά, λινά τραπεζομάντηλα που τα ερωτεύτηκα και καταγράφηκαν στο μυαλό μου σαν το επόμενο must find object. Ευτυχώς ακολούθησε το flea market, και με τη βοήθεια της Ruth, βρήκα κάποια. Παλιά σιδερένια κηροπήγια, μοναδικά σερβίτσια, ασημένια μαχαιροπίρουνα... Η ατμόσφαιρα που δημιουργήθηκε ήταν μαγική, μοναδική! Το ίδιο βράδυ, η Giuseppina σέρβιρε ένα four course dinner, για να τιμήσει την τελευταία μας βραδιά! 

Η εμπειρία της Προβηγκίας τελείωσε με την επίσκεψή μας σε μια φανταστική brocante, μια τεράστια ανοιχτή αγορά με αντίκες. Ήταν από τις πιο όμορφες που έχω δει. Έφυγα από εκεί λίγο βαρύτερη, κουβαλώντας τα λινά μου τραπεζομάντηλα και ένα σωρό υπέροχα props που βρήκα για το blog μου. Η τελευταία σκηνή που κράτησα από εκείνη την ημέρα ήταν η παρέα μας όλη μαζεμένη σε μια μικρή πλατεία κοντά στη brocante, να περιμένουμε το πουλμανάκι που θα μας πήγαινε πίσω στη Saingnon από όπου θα ξεκινούσαμε το ταξίδι επιστροφής στα σπίτια μας. Καθόμασταν οι περισσότεροι πάνω σε ένα πεζούλι, κουρασμένοι μετά από ώρες ποδαρόδρομου στην αγορά αλλά με πρόσωπα αναψοκοκκινισμένα και χαρούμενα! Περιεργαζόμασταν τα διάφορα αντικείμενα που είχαμε αγοράσει. Η έκφρασή μας τα έδειχνε όλα! Ήμασταν γεμάτοι, είχαμε ζήσει μια φανταστική εμπειρία, την Προβηγκία. Είχα ένα αίσθημα χαράς και μελαγχολίας συγχρόνως. Χαιρόμουν που είχα γνωρίσει όλους αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους, που είχα αποκτήσει καινούργιους φίλους όμως πλησίαζε και η ώρα που θα έπρεπε να τους αποχωριστώ.

Ξέρω πως το κείμενό μου είναι πολύ μεγάλο και πως είναι δύσκολο να το διαβάσουν πολλοί. Ο χρόνος μας είναι περιορισμένος και πολλές φορές όχι αρκετός για να διαβάσουμε, έτσι η εικόνα κερδίζει και αρκούμαστε σε αυτή. Όμως δεν μπόρεσα να αντισταθώ και να μην γράψω για αυτά τα τόσο όμορφα πράγματα που έζησα στο ταξίδι μου στην Προβηγκία, για το Forage Feast Photography! Όλες οι στιγμές, τα πρόσωπα πέρασαν ξανά από μπροστά μου, μου έφεραν συγκίνηση και χαρά και μια τεράστια αίσθηση ευγνωμοσύνης που τα έζησα!